Η συγκινητική ιστορία ανθρωπιάς στα χρόνια του εμφυλίου, με πρωταγωνιστή τον Θεσπρωτό Σπ. Ευστρατίου

Ο γνωστός Θεσπρωτός επιχειρηματίας και επί πολλά χρόνια πρόεδρος του ΚΤΕΛ Θεσπρωτίας Σπύρος Ευστρατίου, είναι ένας άνθρωπος που οδοιπόρησε στη ζωή του, κοιτάζοντας στα μάτια τους άλλους, ενεργώντας πάντα σύμφωνα με τα προστάγματα της ψυχής του και μοιράζοντας καλοσύνη. 

Μάλιστα ο γράφων γεύθηκε στα μαθητικά του χρόνια το ορθόδρομο και απαρέγκλιτο κλέος του. 

Σε ηλικία 14 ετών εξέδιδε μια εφημεριδούλα και απευθύνθηκε σ' αυτόν προκειμένου να του χορηγήσει δελτίο ελεύθερης διακίνησης μέσω των λεωφορείων. 

Και το έκανε με μεγάλη προθυμία, γεγονός,που επηρέασε μεταμορφωτικά την άδολη παιδική ψυχή. 

Ο Σπύρος Ευστρατίου τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου βρέθηκε να υπηρετεί έφεδρος ανθυπολογαχός στη Λακωνία. 

Κάποια περιστατικά από την εποχή εκείνη, μεταφέρει σ' ένα συνοπτικό πόνημά του με τον τίτλο "Η μάχη της ζωής μου". 

Ανατέθηκε στη διμοιρία του ο εντοπισμός και η εξόντωση του περίφημου αντάρτη (λοχαγού του Δημοκρατικού Στρατού) Δημητρίου Καστάνη, που κυνηγημένος κινούνταν με οκτώ άλλους άνδρες μεταξύ των χωριών Παλιοπαναγιά, Ανώγειο, Ξηροκάμπι. 

Όχι μόνο συμπεριφέρθηκε ανθρωπιστικά στους συγγενείς του, ούτε διανοήθηκε να τους ενοχλήσει, αλλά και έκανε προσπάθειες συννενόησης μαζί του, χωρίς τότε να καταφέρει να τον συναντήσει.

Τριάντα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου σπαραγμού, ο Σπύρος Ευστρατίου αναζήτησε τον συγκεκριμένο άνθρωπο και τον βρήκε.

Να πως περιγράφει τον Σπύρο Ευστρατίου ο Δημήτρης Καστάνης: 

"Το τελευταίο τρίμηνο του Φθινοπώρου του 1949 βρισκόμουνα στον Ταΰγετο. Το απόσπασμα καταδίωξής μου είχε έδρα την Παλιοπαναγιά και διοικητή τον Σπύρο Ευστρατίου... 

Προσπάθησα και πήρα πληροφορίες και έμαθα ότι ήταν ξένος από τη Λακωνία και ήταν ο πιο καλός και ο πιο σοβαρός από όσους είχαν περάσει. 

Αν και μπορούσε να κυνηγήσει συγγενείς μας και ομοϊδεάτες μας, που ήταν παλιά αντάρτες, δεν πείραξε κανέναν... 

Είναι τρομερό το γεγονός ότι αν και ήμασταν αντίπαλοι, αυτός προσπαθούσε να μας γλυτώσει διακινδυνεύοντας τη ζωή του. 

Η άψογη στάση του και η παλληκαριά του ήταν καθοριστική και δεν άφησα να τον χτυπήσουν όταν περνούσε από μονοπάτια στις εξερευνήσεις. 

Μετά από δεκαετίες κάποια ημέρα συνάντησε τυχαία τον ταξιτζή Αθανασάκο από το χωριό μου Άρνα και αυτός του έδωσε πληροφορίες για μένα και τη διεύθυνσή μου και αμέσως ήρθε και με βρήκε στο γραφείο μου στην "Ομόνοια". 

Μέσα από τη γνωριμία μας κατάλαβα ότι ήταν ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος, αληθινός πατριώτη και πραγματικός δημοκράτης. Νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω δημόσια για τη θαρραλέα στάση του εκείνα τα δύσκολα χρόνια". 

Ο αλτρουϊσμός του Σπύρου Ευστρατίου φάνηκε σ' όλα τα χρόνια της επαγγελματικής και συνδικαλιστικής του δραστηριότητας, όπου έδωσε εργασία σε αρκετά άτομα, που, πραγματικά, την είχαν ανάγκη. 

Πραγματικά η καρδιά του είναι κρυμμένη στο χαμόγελό του, καθώς έκανε και κάνει πράξη στη ζωή του την αγάπη. Και απολαμβάνει αγάπη. 

Ποια αγάπη; Την αγάπη, που κερδίζεται και δεν αγοράζεται.

Η. Μ. - ΚΑΤΟΨΗ