72 XΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ - ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΩΗ

Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ!...

Στις 28 Οκτωβρίου θα τιμήσουμε το έπος του ΄40.

Με μεγάλη περηφάνια θα ξαναθυμηθούμε το ομόφωνο «ΟΧΙ» του Λαού μας στην φασιστική Ιταλία και τις πράξεις ηρωισμού μας στα βουνά της Αλβανίας.

Στα σχολεία μας την παραμονή θα ακουστούν ομιλίες, τραγούδια και ποιήματα για την 28η Οκτωβρίου 1940, που θα τονώσουν την εθνική μας αυτοπεποίθηση και ίσως θα ακουστεί στο τέλος κι ένα μεγάλο «ΟΧΙ». Στις γιορτές ίσως θα αναφέρουμε «λίγο» και το θέμα της Εθνικής Αντίστασης. Όμως με μεγάλη προσοχή … Ύστερα όλοι θα πάμε στην παρέλαση πριν πάμε για καφέ, απολαμβάνοντας την αργία της 28ης Οκτωβρίου…

Η Ιστορία του ‘40 δεν σταματάει όμως εκεί. Ίσως να «ξεχνάμε» να συνεχίσουμε…

Νομίζω πως πρέπει να θυμόμαστε, όχι μόνο το έπος του ΄40, αλλά και τη γερμανική κατοχή και να αναφέρουμε την ηρωική οργανωμένη Αντίσταση του Λαού μας ενάντια στους Γερμανούς Ναζί που προξένησαν τεράστιες καταστροφές στην Πατρίδα μας. Μια Κατοχή που τα σημάδια ήταν χαραγμένα για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Και μια Αντίσταση που μας κάνει, μαζί με την Αντίσταση της Γαλλίας, να περηφανευόμαστε για την Ιστορία μας.

Μια διαφορά υπάρχει όμως με τους Γάλλους. Οι Γάλλοι χειρίστηκαν την Ιστορία τους, που σχετίζεται με τη γερμανική κατοχή, με μεγάλη σύνεση και προσοχή. Πέρασαν από ειδικά δικαστήρια τους δωσίλογους κι όλους αυτούς που έβλαψαν τα συμφέροντα της Γαλλίας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία. Παρασημοφόρησαν και τίμησαν με ιδιαίτερο τρόπο ΟΛΟΥΣ τους Αντιστασιακούς της Γαλλίας. Ακόμη και αλλοδαπούς ή… κομμουνιστές…

Τις δε γυναίκες που «έκαναν παρέα» στους Γερμανούς και δεν βοήθησαν την γαλλική Αντίσταση και τη Γαλλία, τις κουρέψανε με την «ψιλή» ως ένδειξη μεγάλης περιφρόνησης …

Δυστυχώς η Ιστορία της Ελλάδας είναι άλλη. Είναι θλιβερή και πονάει …

Ας θυμηθούμε το τέλος της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα …

Στις 12 Oκτωβρίου 1944 άρχισε η αποχώρηση των Γερμανών και οι καμπάνες των εκκλησιών της Πατρίδας μας άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας όλους τους Έλληνες να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου είχε αποχωρήσει ο τελευταίος Γερμανός και Βούλγαρος στρατιώτης από την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους μια ολοκληρωτική καταστροφή. Την καταστροφή την περιγράφει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν στο βιβλίο του «Δόγμα Τρούμαν»:

« …Όταν οι απελευθερωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ελλάδα διαπίστωσαν ότι με την υποχώρηση των Γερμανών είχε καταστραφεί σχεδόν το σύνολο των σιδηροδρομικού δικτύου, των δρόμων, των λιμενικών εγκαταστάσεων, των επικοινωνιών, και της Εμπορικής Ναυτιλίας. Περισσότερα από 1000 χωριά είχαν καεί, 85% των παιδιών είχαν φυματίωση. Τα ζωντανά, τα πουλερικά, καθώς και τα υποζύγια είχαν σχεδόν εξαφανιστεί και ο πληθωρισμός είχε εξαφανίσει σχεδόν όλες τις οικονομίες των Ελλήνων…»...

Πέρασαν 72 χρόνια. Οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας και οι γονείς μας ξαναέχτισαν με πολύ κόπο, παρά τις «ελληνικές γκρίνιες» και δυσκολίες την Πατρίδα μας. Έγιναν πολλά λάθη, στην μεταεμφυλιακή Ελλάδα, μα κυρίως στα χρόνια της μεταπολίτευσης… Σήμερα όμως είναι ανάγκη να κοιτάξουμε, με γνώμονα το παρελθόν μας, μπροστά, γιατί μόνο έτσι οδηγούμαστε σε σωστούς δρόμους…

Η μεταπολεμική Γερμανία χτίστηκε με βοήθεια κυρίως των ΗΠΑ και με γνώμονα την Ιστορία της. Πρέπει να παραδεχτούμε πως η νέα Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ο.Δ.Γ), βασίστηκε στις παναθρώπινες αξίες, σ΄ ένα μεταπολεμικό δημοκρατικό Σύνταγμα που στη διαμόρφωσή του συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες της νέας Γερμανίας απ΄ όλα τα πολιτικά κόμματα.

Η νέα Ο.Δ.Γ εμπέδωσε στους πολίτες της, νοοτροπίες ενός σύγχρονου κράτους δικαίου. Όμως από αυτή τη Γερμανία, εκτός από ένα συγνώμη που ακούσαμε πριν λίγους μήνες από τον σημερινό Γερμανό Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.Gauck, η Πατρίδα μας και τα θύματα του Ναζισμού περιμένουν 72 χρόνια από το τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου τις γερμανικές οφειλές. Eίναι οφειλές που ορίστηκαν από τη διεθνή Συνδιάσκεψη των Παρισίων, λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο…

Δε θα σταθώ στα λάθη, στις «χλιαρές» ή στις ασυντόνιστες και χωρίς σχεδιασμό διεκδικήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων, κυρίως την περίοδο μετά τη γερμανική επανένωση. Σημασία έχει πως ποτέ οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν παραιτήθηκαν από τις διεκδικήσεις της Ελληνικής Πολιτείας. Ταυτόχρονα πρέπει να κατανοήσουν οι φίλοι μας Γερμανοί, πως πρέπει να μπει, ειδικά τώρα, μία «γραμμή» που θα τερματίσει το θέμα των γερμανικών οφειλών. Το θέμα αυτό δεν μπορεί να «σέρνεται» και να στιγματίζει σήμερα την ενωμένη Γερμανία αφήνοντας μια μεγάλη σκιά στις ελληνογερμανικές σχέσεις.

Τα λόγια συγνώμης από επίσημα γερμανικά χείλη πρέπει να συνοδευτούν από έμπρακτη συγνώμη. Και η πρόθεση έμπρακτης συγνώμης από την Γερμανία πρέπει να οδηγήσει τις δυο χώρες σε μια δίκαιη και συνετή λύση που θα προβλέπει το κλείσιμο των ανοιχτών θεμάτων των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Εύχομαι η σημερινή Γερμανία να σταματήσει να αποφεύγει με ακατανόητα επιχειρήματα των νεότερων πολιτικών της να συζητήσει το θέμα των οφειλών.

Θα πρέπει να γνωρίζουν οι φίλοι μας Γερμανοί, πως οι Έλληνες όταν τους ζητήθηκε συγχώρεση, ήταν από τους πρώτους (1952) που άπλωσαν το χέρι συγχώρεσης και φιλίας στους (Δυτικο)Γερμανούς κατά την επίσκεψη του Γερμανού Καγκελάριου Konrad Adenauer. Κι έμπρακτα στήριξαν τη Γερμανία το 1953 στο Λονδίνο. Νομίζω πως οι φίλοι μας στη Γερμανία δεν πρέπει να το ξεχνούν αυτό. Ταυτόχρονα θα πρέπει να γνωρίζουν πως τα τελευταία χρόνια μας απαξίωσαν απίστευτα. Θα πρέπει να γνωρίζουν πως κανένας λαός στον κόσμο τα τελευταία 72 χρόνια δεν παρουσιάστηκε με τέτοιο τρόπο από τα ΜΜΕ της Γερμανίας κι από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου της Γερμανίας …

Δεν πρέπει όμως εμείς οι Έλληνες να παραβλέπουμε κι αρκετές αλήθειες. Για το πολιτικό προσωπικό μας (συμπεριλαμβάνεται κι ο ΣΥΡΙΖΑ), για τη δυσκολία να κοιταχτούμε στον «καθρέφτη» για να ασκήσουμε αυτοκριτική και για την «αδυναμία» της Ελληνικής Πολιτείας να διεκδικήσει τις οφειλές της Γερμανίας.

Το τελευταίο είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο θέμα, άσχετα τι νομίζει ή τι πιστεύει η υπερφλύαρη και όλο «αυταπάτες» σημερινή Κυβέρνηση , χρειάζεται, λόγω της σημερινής γερμανικής αυτοπεποίθησης και της πολιτικοοικονομικής αδύναμης θέσης μας, συντονισμό και Εθνική συνεννόηση.

H γερμανική προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τις υποχρεώσεις της και η πάγια θέση της πως «αυτά τα ζητήματα από νομικής πλευράς έχουν λήξει», θα κάνουν δύσκολη την παρουσίαση του θέματος στην γερμανική κοινωνία. Όμως τα επιχειρήματα της Ελλάδας και η αλήθεια είναι πολύ «ισχυρά όπλα» και δεν μπορούν να μας αποθαρρύνουν.

Είμαι βέβαιος πως στην «εκστρατεία μας» θα έχουμε πολλούς συμμάχους, ακόμα και στη Γερμανία.

Αυτό όμως προϋποθέτει να υπάρχει πολιτική βούληση, εθνική ομοψυχία και συνεννόηση, καθώς κι ένα σχέδιο διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών όπως περιέγραψα σε παλαιότερο άρθρο μου:

«…Η υλοποίηση αυτών των προαναφερόμενων πατριωτικών στόχων σήμερα, απαιτούν κυρίως αποφασιστικότητα, σωστούς διπλωματικούς χειρισμούς, ομοψυχία, κατανόηση του ζητήματος από την κοινή γνώμη στο εξωτερικό, συμμαχίες και συνετή αλλά αποφασιστική εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα...».

Δεν πρέπει σήμερα να ξεχνάμε, πως τόσο η γερμανική κατοχή όσο και ο εμφύλιος σπαραγμός κόστισαν στην Ελλάδα τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, ανυπολόγιστες καταστροφές και οικονομική καθίζηση. Σήμερα δεν πρέπει να ζούμε με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος και η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει για να μας κάνει πιο συνετούς…

Δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε τον αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό και τις φρικτές αναφορές πολλών ιστορικών αλλά κυρίως των Συμπατριωτών μας, τονίζοντας πως η κάθε «Ελένη», το «παιδομάζωμα» που πραγματοποιήθηκε, αλλά και τα «πέτρινα χρόνια» που έζησαν πολλοί στην Πατρίδα μας, πρέπει να μας διδάσκουν...

Πιστεύω πως τα τραύματα επουλώθηκαν, αλλά παρέμειναν «κάποια σημάδια», που μας θυμίζουν μια πονεμένη Ιστορία, την Ιστορία μας…

Ας μην ψάξουμε να βρούμε ποιος έφταιξε για εκείνο τον αλληλοσπαραγμό. Γιατί το φταίξιμο δεν ήταν μόνο μιας παράταξης, αλλά συρροή λαθών. Ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο αείμνηστος Γρηγόρης Φαράκος, σωστά δήλωσε πολλά χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ότι «είναι δύσκολο και δεν έχει νόημα να απαντήσει κανείς αν ο εμφύλιος πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί. Ένα είναι βέβαιο, έπρεπε με κάθε θυσία να αποφευχθεί»…

Εύχομαι να οδηγηθούμε σε χρήσιμα συμπεράσματα και να ΄χουμε υπόψη αυτά που αποφάσισε ήδη η αρμόδια Επιτροπή της προηγούμενης Βουλής, για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Στην ανάγκη εντατικοποίησης και συστηματικοποίησης των προσπαθειών των Ελλήνων, καθώς και στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης.

Είναι απαραίτητο να συνταχθούμε, να ακολουθήσουμε, τις αποφάσεις της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής. Εύχομαι όμως βαθύτατα, η υλοποίηση των αποφάσεων της Ελληνικής Πολιτείας να μην κρατήσει άλλα 72 χρόνια…