Κι ο πατριάρχης των Θεσπρωτών δημοσιογράφων αείμνηστος Γιώργος Βουγίδης γράφει δυο λόγια για την μεταφορά και την εγκατάσταση του πρώτου Θεσπρωτικού τυπογραφείου, στο Φιλιάτι…

Ο Γιώργος Βουγίδης γύρω στο 1936

ΓΥΡΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

Ένας πρακτικός μηχανικός που συναρμολογεί το πιεστήριόν μας, που αναβίβασαν επί των ώμων μάρτυρες οι συγκάτοικοί μας… στα κατσάβραχα Φιλιατών. – Η Κοινωνία σύσσωμος εκδηλώνει το ενδιαφέρον της. – Οι αδελφοί Κοτσώνη ευεργέται της «Θεσπρωτίας»

Την προσπάθειαν του κ. Επικουίλου να χρυσώνει το Φιλιάτι κάθε βράδυ με άπλετο ηλεκτρικό φως, υπέρλαμπρον φαινόμενον ανωτάτου πολιτισμού και προόδου, εξετίμησε δεόντως και ο Δήμος και η κοινωνία καθόλου και το Κράτος δεν έμεινε αδιάφορον διά του εκπροσώπου του.

Περί της προσπαθείας ταύτης ομιλεί εις άλλην στήλην και ο συνεργάτης μας κ. Θεσπρωτός ευφήμως διά τον κ. Επικουίλον.

Κατόπιν της προς τον κ. Επικουίλον δειχθείσης ουσιαστικής εκτιμήσεως δυνάμεθα, νομίζομεν, να εκφράσωμεν μικρόν και ημείς παράπονον και μόνον παράπονον, διά την στάσιν του, ως μηχανικού, απέναντι μιάς άλλης προσπάθειας εξ’ ίσου εκπολιτιστικής, διά να μη την τοποθετήσωμεν υψηλότερα, της εγκαταστάσεως επί των κατσαβράχων των Φιλιατών τυπογραφείου, και δή επιπέδου πιεστηρίου προς έκδοσιν εφημερίδος.

«Όσα πήρες κ. Αγγελόπουλε για τη συναρμολόγηση της μηχανής σ’ όλο το διάστημα εγώ θα τα πάρω σε μισή ώρα όταν θ’ αναγκασθήτε να με καλέσετε»! εφθέγξατο ο κ. Επικουίλος, πρακτικός μηχανικός.

Ο εκ της ηρωϊκής όμως Πλησιβίτσης κ. Ηλίας Αγγελόπουλος συναρμολόγησε το πιεστήριον της ανά χείρας Θεσπρωτίας σχεδόν δωρεάν- δεν έχουν καμμίαν αξίαν αι 750 δραχμαί διά μίαν τοιαύτην τεχνικήν εργασίαν – εξαρθείς εις το επίπεδον της αναγνωρίσεως της προσπαθείας μας που μόνον τιμήν μπορεί να μας προσκομίση κι όχι πλούτον εν αντιθέσει με την επιχείρησίν του ηλεκτροφωτισμού, συνηρμολόγησεν , επαναλαμβάνομεν, το πιεστήριον χωρίς να προσφύγη εις τα αισχροκερδοδιάθετα ξένα μηχανικά φώτα.

Ο κ. Ηλίας Αγγελόπουλος δαιμόνιον μηχανικόν πρακτικόν πνεύμα ανήκει εις το χορείαν των ανθρώπων εκείνων που συγκυρίαι και μέσα δεν έδωσαν την απαιτουμένην τεχνικήν σχολικήν μόρφωσιν διά να θαυματουργήσουν και δοξάσουν και εαυτούς και την φυλήν εις την οποίαν ανήκουν.

Επίσης εν αντιθέσει με τον κ. Επικουίλον και οι συγκατοίκοι μας των Φιλιατών μας συνεκίνησαν διά το εξαιρετικόν ενδιαφέρον που επέδειξαν διά το περί τη έκδοσιν της Θεσπρωτίας πολύμοχθον έργον μας αναλαβόντες να μεταφέρουν από της Σαγιάδα την τυπογραφικήν μηχανήν αντί 4.000 δρ. ποσόν ευτελές, λαμβανουμένου υπ’ όψιν ότι τα προς μεταφοράν τεμάχια ήσαν 6, εξ’ ων το εν εζύγιζεν 700 κιλά και τα οποία ήσαν ισόχριστοι επί των ώμων των μαζί με την αμαρτίαν του Ελληνικού Κράτους που τώρα μόλις δεικνύει σημεία ζωής και ενδιαφέροντος και πήρεν απόφασιν να κάμη και εις την δύσμοιρον , Ήπειρον δρόμους και έφερον- τα τεμάχια του πιεστηρίου σώα και αβλαβή σκαρφαλώνοντες επί των απορρωγών δρόμων του Σμέρτου και της Σκέφαρης!

Και αξίζει, νομίζομεν, να παραδώσωμεν εις την αθανασίαν τα ονόματα των αλτρουιστών αυτών ανθρώπων, που εν τη ως άνω μεταφορά εθεσαν εν κινδύνω και την ζωήν των. Και είναι αυτοί οι κ.κ. Νικ. Τσέλας, Γεώρ. Μπεζάνης, Σπ. Θεοδώρου, Σπ. Πάντος, Νικ Γεωργίου, Λεων. Τάσας, Κων. Χαραλάμπους, Βας. Τσέλας, Ηλίας Φιλίππου, Σπ. Κων/νου, Λεωνίδας Τσέλης και τινες άλλοι των οποίων αγνοούμεν, δυστυχώς τα ονόματα. Θα είναι όμως παράλειψις εάν με την ευκαιρίαν αυτήν δεν διαδηλώσωμεν τας ευχαριστίας και την ευγνωμοσύνην μας και προς απαξάπαντα τα μέλη της Φιλιατιώτικης Κοινωνίας ως και τους λοιπούς κατοίκους της Επαρχίας Φιλιατών, οίτινες ποικιλοτρόπως εξεδήλωσαν το ενδιαφέρον των δια την «Θεσπρωτίαν» κατανοήσαντες τον μεγάλον της σκοπόν.

Ακόμη έχομεν υποχρέωσιν αν και προσκρούαμε εις την μετριοφροσύνη των να ευχαριστήσωμεν ξεχωριστά και με συγκίνησιν πραγματικής και τους αδελφούς Κοτσώνη, άνευ της συναντηλέψεως των οποίων η έκδοσις της «Θεσπρωτίας» θα εβράδυνε κατά πολύ.

Δεν είμεθα εξ εκείνων οι οποίοι σταματούν καταμεσής του δρόμου σταυροκοπούμενοι δίκην θρησκολήπτων γραϊδίων προ των εμποδίων. Συναντήσαμε όμως εμπόδια πολλά και μεγάλα και εις την Κέρκυραν και εις την Σαγιάδα- εμπόδια παντού και μόνο εμπόδια- που εάν δεν παρεστέκοντο οι ως άνω ευεργέται δια την «Θεσπρωτίαν» κ.κ. αδελφοί Κοτσώνη, θα ετελειώναμεν μεν, αλλά ασφαλώς θα επτύωμεν αίμα!

Συνεπώς αδιαφορούντες δια την πρόσκρουσιν μας εις την εγνωσμένην μετριοφροσύνην των ευχαριστούμεν, ευγνωμονως ευχαριστούμεν ες αεί.