Έκθεση ζωγραφικής του Πέτρου Κωστούλα στην Ηγουμενίτσα

ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΠΕΤΟΥΝ ΣΤΑ ΖΑΧΑΡΟΚΑΛΑΜΑ

Πρόσωπα όμορφα κοριτσιών-γυναικών του κόσμου, ως «ορατές ή αόρατες μάσκες», κρύβοντας την κάθε μορφή βίας…
Ίδιο μέγεθος καμβά για όλα τα πρόσωπα = όλες οι γυναίκες του κόσμου ίσες
Λευκό φόντο = σημασία το πρόσωπο και όχι το γύρω από αυτό περιβάλλον
Σκληρές γραμμές χωρίς απλωμένα χρώματα = σκληρό αυτό που αφηγείται η κάθε γυναίκα
Ανφάς (κατά πρόσωπο, μπροστά) πρόσωπα = κάθε γυναίκα αφηγείται την ιστορία της / συγχρόνως και ο θεατής την κοιτάει κατάματα, για να μπορεί να του αφηγηθεί την ιστορία της, ο θεατής να την συναισθανθεί, να συγκινηθεί… εξάλλου συγκίνηση σημαίνει: συν-κίνηση: δηλαδή και οι δυο πλευρές κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση…

Τέχνη για τον άνθρωπο ή τέχνη για τη τέχνη;
Τέχνη ενάντια σε φόρμες, τεχνικές και ωραιοποιήσεις ή τέχνη «αριστούργημα» εξαγνισμένη ως πολύτιμο πράγμα αξίας για να την κρεμάσεις;


Όταν οι κοινωνικές-πολιτικές επιστήμες και του πολιτισμού, εμπλέκονται-συνεργάζονται με την τέχνη, δεν γίνεται να προκύψει τίποτα άλλο παρά η τέχνη που αφορά τον άνθρωπο του κόσμου.

Το να ζεις είναι το σπανιότερο πράγμα του κόσμου. Οι περισσότεροι απλώς υπάρχουν. Η ζωή πρέπει να βιώνεται ως τέχνη…

Σημασία έχει η ικανότητα του ανθρώπου να εστιάζει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Να τους χαρίζει το πολύτιμο δώρο της προσοχής, δίχως να προσπερνάει. Η αδιαφορία σκοτώνει τον κόσμο. Αντιθέτως η προσοχή μπορεί να αποκαταστήσει τη ζωή.

Πάνω απ` όλα να μπορεί να νιώθει βαθιά μέσα του οποιαδήποτε αδικία διαπράττεται εναντίον οποιουδήποτε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου… η πιο όμορφη ιδιότητα ανθρώπου-επαναστάτη… 

 

Πέτρος Κωστούλας