Φιλιάτες: Τι κάνεις εσύ για τον τόπο φούλη;

Πριν 20 χρόνια ξεκίνησα να δημοσιοποιώ τις θέσεις και τις απόψεις μου για τα ζητήματα των Φιλιατών- σε τοπικά ΜΜΕ στην αρχή, στα ¨ΝΕΑ των Φιλιατών¨ αργότερα- με στόχο την ανάδειξη αυτών των ζητημάτων και την ανάπτυξη της περιοχής.

Τότε έβλεπα δίπλα μου, μπροστά και πίσω μου έναν κόσμο που δεν δίσταζε να πάρει θέση, δεν δίσταζε να παλέψει κι αυτός για τα ζητήματα- πρόσφατα δημοσιοποίησα κάποια σχόλια και άρθρα που δείχνουν ορισμένως την τότε συμμετοχή συμπολιτών. Δείχνουν ακόμη και τους αγώνες μελών της τοπικής μας κοινωνίας ενάντια στην υποβάθμιση της ιδιαίτερης πατρίδας.

Σήμερα- εν έτη 2016- ψάχνω με το μακαρόνι να βρω κάποιον συντοπίτη, συμπολίτη που να ‘χει δημοσιοποιήσει κάτι υπέρ των τοπικών συμφερόντων. Εξαιρώ και εξάρω 2-3 και βέβαια τον καλό πατριώτη Πέτρο Μίντζα- που δεν υποστέλλουν τη σημαία. Όμως, χίλιες μύριες μαύρες σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό μου και νευριασμένος έγραψα τούτα που έγραψα. Που είναι το ενδιαφέρον τον αρχόντων και των συμπολιτών για τον τόπο και πως εκφράζετε αυτό; Πως θα επιβιώσει ο δύσμοιρος Δήμος μας; Είναι δυνατόν να τελειώσαμε;

Αλήθεια δεν βλέπει κανείς ότι τα πήραν όλα από το Φιλιάτι και παλεύουν να πάρουν και τα υπόλοιπα; Δεν βλέπει κανείς ότι παλεύουν να πάρουν τα ΕΛΤΑ; Δεν βλέπει κανείς ότι δρομολόγησαν να πάρουν και το Νοσοκομείο;

Αλήθεια, θυμάται κανείς το εργοστάσιο, της Κλωστοϋφαντουργίας; Δεν θυμάται κανείς το εργοστάσιο του Καμηλιέρη και το δίπλα αυτό με τις κουρτίνες κλπ; Δεν θυμάται κανείς πως μεγάλωναν τα παιδιά μας και είχαν απαντοχή να βρουν δουλειά στον τόπο τους; Δεν θυμάται κανείς πόσοι μετανάστες επέστρεψαν εκείνα τα χρόνια γιατί βρήκαν δουλειά εδώ; Δεν θυμάται κανείς την τότε οικονομική κατάσταση των συμπολιτών και της αγοράς των Φιλιατών;

Η εικόνα λέει πως όχι, τα ξεχάσαμε όλα! Εκτός κι αν μας ρίχνουν κάτι στο νερό. Γιατί αυτή η αδιαφορία μας για το πως θα ανατηχθεί ο τόπος κάτι τέτοιο δείχνει. Η αδιαφορία μας για το πώς και που θα βρουν δουλειά τα παιδιά μας το επιβεβαιώνει. Αυτήν την ¨ψυχραιμία¨ αλλιώς την χαρακτηρίζει ο Λουντέμης σε ένα διήγημά του… μεγάλη η ψυχραιμία του στο θάνατο του πατέρα του, ούτε ένα δάκρυ δεν κύλισε στο μάγουλό του… την παχυδερμία την είπαν ψυχραιμία». Κάπως πρέπει να χαρακτηρίσει κανείς αυτή την αδιαφορία. Κόντρα στην επένδυση για το Αιολικό Πάρκο… για να μη διαταραχθεί η ζωή των κουνουπιών και ποιος τα χέζει τα παιδιά του γείτονα- να πάνε Γερμανία, Αυστραλία, Βέλγιο και Καναδά! Κόντρα στο νέο Υδροηλεκτρικό του Καλαμά στη Μενίνα… γιατί θα βρει δουλειά ο κόσμος, θα γίνει προσοδοφόρος ο κάμπος της Σκάλας Ζωργιάννη και δεν θα μας έχουν ανάγκη. Κόντρα στα Πετρελαϊκά της Λουρίδας Σαγιάδας, ας το κάνουν στην Αλβανία- εκατό μέτρα πάρα πέρα… άλλο να έχεις φόβο να σε μολύνουν οι δικοί σου άλλο οι Αλβανοί.

Πολλά ακόμη έχει να πει κανείς αλλά λίγοι έχουν το θάρρος της γνώμης. Γνωρίζω από ίδια πείρα ότι όποιος παίρνει θέση στα τοπικά ζητήματα παίρνει και ρίσκο να εναντιωθεί στην κρατούσα κατάσταση- στους εξουσιαστές του καιρού- με τις απορρέουσες συνέπειες. Και τους όποιους εξουσιαστές μπορείς να τους παλέψεις- εκείνοι που δεν παλεύονται είναι οι …τενεκέδες που ανακατεύονται στα κοινά είτε για οφέλη προσωπικά είτε για να λένε πως κάποιοι είναι, αφού δεν τους ρωτάει κανείς τι κάνεις εσύ για τον τόπο φούλη;

 

ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ