Ο Πασοκισμός ως τελευταίο στάδιο του Αλέξη Τσίπρα ή μήπως το αντίστροφο; -Του Σπύρου Μητσέλου

Ο όρος γεννήθηκε ως πολτική πρακτική το καλοκαίρι του 1983, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέμιζε τη συμφωνία για την παραμονή των Αμερικανικών βάσεων, βαφτίζοντας την ως «Συμφωνία απομάκρυνσης» με την κατηγορηματική βεβαίωση ότι «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Έκτοτε επαναλήφθηκε κατά κόρον ως επιτυχημένη συνταγή και συνοψίστηκε στο γνωστό στίχο «άλλα λέω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ», - όπου εννοείται ότι όσο περισσότερο ασύμβατα είναι αυτά τα «άλλα» τόσο πιο αδίστακτα προβάλλονται ως παρόμοια - συνοδευόμενη από τον απαραίτητο πολιτικό αμοραλισμό και την αλαζονεία αυτού που αισθάνεται ότι μπορεί και εξαπατά. Σε επικοινωνιακό - γλωσσικό επίπεδο ο πασοκισμός επιστράτευσε την εκλεπτυσμένη διαχείριση των λέξεων και την παραποίηση των σημασιών. Κάπως έτσι η πραγματικότητα συντριβόταν από το βάρος των λέξεων, οι έννοιες κατέληξαν περιτύλιγμα και ο πασοκισμός υιοθετούνταν από το ευρύτερο πολιτικό φάσμα. Γιατί, ως γνωστόν, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, αλλά «Ιδέα».

Ένας αιώνας Μνημόνιο

Ένας πασοκισμός δρόμος αποδεικνύεται και η πορεία του Αλέξη Τσίπρα από το «σκίσιμο του Μνημονίου» στο «Αιώνιο Μνημόνιο» που ψήφισε χτες. Γιατί πράγματι διαρκεί περίπου έναν αιώνα (99 χρόνια). Μπορεί ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου να το ανεμίζει υποστηρίζοντας ότι είναι το τελευταίο. Και θα έχει δίκιο, αφού με την εφαρμογή του δε θα χρειαστεί να ψηφιστεί άλλο. Είναι αυτόματο. Ψηφίστηκε για εμάς, για τα παιδιά μας, τα εγγόνια και τα εγγόνια των εγγονιών μας. Εκατό χρόνια Μνημόνιο ψήφισε ο Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας το Σαμαρά και τον ΓΑΠ να απορούν γιατί, τελικά, αυτούς τους έδιωξαν.

Παρέδωσαν τα έσοδα και την Κυβέρνηση στους θεσμούς, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια στους μεταπράτες, τα κόκκινα δάνεια στα funds, την περιουσία του δημοσίου στους κερδοσκόπους, την υγεία, την παιδεία και τις συντάξεις στον «κόφτη», την Εθνική Άμυνα στην …Παναγία του Καμένου και τους καπνιστές στη… Θεοπεφτάτου.

Κροκό-δειλοι

Και «θρηνούν» χωρίς αξιοπρέπεια στη Βουλή - ως γνωστόν δακρύζουν οι κροκόδειλοι, όταν τρώνε τα θύματά τους - και ασελγούν πάνω στο όνομα και τις αξίες της αριστεράς: αναρτούν πορτραίτα του Βελουχιώτη στα Υπουργεία και μεταφέρουν στη Βουλή - σε επιμελώς εμφανή θέση για τους φωτογράφους - αριστερά εγχειρίδια, καταθέτουν στεφάνι στην Καισαριανή, επικαλούνται τσιτάτα του Λένιν, ονομάζουν το γιο τους Ερνέστο και διατηρούν ακόμη εκείνο το τελευταίο ακρωνύμιο «Α» στο τέλος της ονομασίας του κόμματός τους. Γιατί, ως γνωστόν, όσο μεγαλύτερη είναι η απάτη, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να την κρύψεις. Και φιλοδοξούν να μοιάσουν στο ΠΑΣΟΚ, να συνεχίσουν να κυβερνούν ξανά και ξανά - αν και έκαναν όλα όσα έβριζαν - όσο μπορούν μόνοι τους ή και με άλλους πρόθυμους ή στο τέλος-τέλος και με όλους. Μέχρι να τους χαρίσουν μια ανάσα οι δανειστές, ποντάροντας στο μόνο εν ισχύ ακόμη επιχείρημα: « Μόνο εμείς μπορούμε να περάσουμε στην κοινωνία αυτά τα σκληρά μέτρα που δεν μπορούσαν οι άλλοι».

Μπαίνουν και οι αριστεροί στα ελικόπτερα

Όλες οι τεχνικές του πασοκισμού επί σκηνής. Και ακόμη ακόμη και εκείνη η γνωστή, η τελευταία: « Και αν έρθει η Δεξιά; » Αλλά εδώ υπάρχει μια μικρή διαφορά. Το Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να υπερβαίνει τις αθετήσεις του, έχοντας εδραιώσει ισχυρούς δεσμούς εκπροσώπησης με πλατιά κοινωνικά στρώματα μέσα από πολιτική κοινωνικών παροχών και εκδημοκρατισμού στην πρώτη του περίοδο. Δεν χρειάστηκε -και δεν είμαι σίγουρος ότι θα το έκανε στην πρώτη του τετραετία- να ψηφίσει Μνημόνια. Και, όταν το έκανε το 2010, καταβαραθρώθηκε. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανένα λόγο να ελπίζει ότι θα έχει την πορεία του Αντρέα Παπανδρέου. Για αυτό, όταν επικαλείται το μπαμπούλα του Κούλη, ας ετοιμάζει καλού κακού και κανένα ελικόπτερο.

Μητσέλος Σπύρος
Γραμ. ΕΛΜΕ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ