Ηγουμενίτσα: Επτά χρόνια πολεοδομικής τρέλας

Από το 2010 μια οικογένεια μάχεται για να προστατεύσει την περιουσία της απέναντι σε μια -το λιγότερο- λανθασμένη απόφαση. 
Εχει δικαιωθεί από όποιον φορέα έχει αποταθεί, έχει φθάσει μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας, κερδίζοντας δύο φορές, κι όμως... εξακολουθεί να βρίσκεται στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. 
Μία ακόμα ιστορία πολεοδομικής τρέλας, με σκηνικό αυτήν τη φορά την Ηγουμενίτσα.

Το 1998, η τότε Νομαρχία Θεσπρωτίας κυρώνει την πολεοδομική μελέτη για την επέκταση της τρίτης πολεοδομικής ενότητας της Ηγουμενίτσας. 
Η πράξη δεν περνά στο στάδιο της εφαρμογής, όμως η Πολεοδομία Ηγουμενίτσας αρχίζει να εκδίδει οικοδομικές άδειες με βάση το νέο, ανύπαρκτο στην πράξη ρυμοτομικό σχέδιο (η διαδικασία πολεοδόμησης μιας περιοχής μπορεί να κρατήσει πολλά χρόνια ή και να μην ολοκληρωθεί ποτέ).

Ετσι, λοιπόν, το 2009 εκδίδει οικοδομική άδεια σε έναν ιδιώτη για να χτίσει μέσα σε τμήμα οικοπέδου ιδιοκτησίας της οικογένειας Θεοδωρίδη, το οποίο όμως δεν είχε ακόμα περιέλθει στην ιδιοκτησία του (μέσω της διαδικασίας ρυμοτόμησης). 
Επιπλέον, το οικόπεδο είναι «τυφλό», καθώς οι δρόμοι που προβλέπει το ρυμοτομικό σχέδιο δεν έχουν διανοιχτεί. 
Η οικογένεια Θεοδωρίδη ζητεί την ανάκληση της οικοδομικής άδειας και η Νομαρχία απαντά αρνητικά. 
Και εκεί ξεκινά ένας πολυετής αγώνας.

Η οικογένεια απευθύνεται στο Σώμα Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, που το 2011 ζητεί την ανάκληση της άδειας, καθώς δεν ήταν σύννομη, όπερ και τελικά εγένετο το ίδιο έτος. 

Οι ιδιοκτήτες του κτιρίου προσφεύγουν στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου, αλλά η ένστασή τους απορρίπτεται. Ακολούθως το κτίριο χαρακτηρίζεται αυθαίρετο και κατεδαφιστέο. 

Εν τω μεταξύ ψηφίζεται ο πρώτος νόμος για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων (ν. 4014/11) και οι ιδιοκτήτες του κτιρίου το νομιμοποιούν και εν συνεχεία, το 2012, ζητούν την έκδοση οικοδομικής άδειας για την αποπεράτωσή του.

Η Πολεοδομία Ηγουμενίτσας εκδίδει την άδεια και η οικογένεια Θεοδωρίδη την προσβάλλει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το 2014 η Ολομέλεια του ΣτΕ κρίνει αντισυνταγματικό τον ν. 4014/11 και, ακολούθως, η οικοδομική άδεια ακυρώνεται.

Η πολιτεία επανέρχεται με δεύτερο νόμο για τα αυθαίρετα (ν. 4178/13). Οι ιδιοκτήτες του αυθαιρέτου το δηλώνουν στη νέα ρύθμιση και η οικογένεια Θεοδωρίδη προσφεύγει και πάλι στο ΣτΕ. Το 2015 το ΣτΕ τούς δικαιώνει και πάλι. Δεν ακυρώνει μεν τον ν. 4178/13, αλλά κρίνει ότι δεν μπορεί να συμπεριλάβει υπό τη σκέπη του ακίνητα για τα οποία έχει εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση. 

Η Πολεοδομία Ηγουμενίτσας ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να επιβάλει πρόστιμο και να κατεδαφίσει το ακίνητο, επικαλούμενη νομοθεσία του 2002. Ομως το ΣτΕ, με άλλες δύο αποφάσεις, το 2009 και 2010, είχε ακυρώσει τη συγκεκριμένη διάταξη, καθιστώντας αδύνατη την εξαίρεση του κτιρίου από την κατεδάφιση. 

Η οικογένεια Θεοδωρίδη απευθύνεται, λοιπόν, στην Επιτροπή Συμμόρφωσης του ΣτΕ, ζητώντας την εφαρμογή της απόφασης.

Η απόφαση (από την οποία προκύπτει και όλο το προαναφερθέν ιστορικό της υπόθεσης) δεν ήταν όμως η αναμενόμενη. 

Η Επιτροπή Συμμόρφωσης αναγνωρίζει μεν ότι η οικογένεια Θεοδωρίδη έχει το δίκιο με το μέρος της και ότι η Διοίκηση δεν έχει συμμορφωθεί, παρά τις δύο καταδικαστικές αποφάσεις. 

Ωστόσο δίνει οκτάμηνη προθεσμία για να διερευνηθεί αν μπορεί να εφαρμοστεί το επίμαχο σχέδιο πόλης, «χωρίς να αποκλείεται και τμηματική εφαρμογή αυτού» (δηλαδή, λ.χ., να διανοιχθεί ένας δρόμος ώστε το οικόπεδο να αποκτήσει «πρόσωπο»), προκειμένου το κτίριο να νομιμοποιηθεί...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΛΙΟΣ - Καθημερινή