Από την Καισαριανή... στο Νταβός

Ένας χρόνος στην υπηρεσία του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου ένας χρόνος υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές

γράφει ο Παύλος Αλεξίου

Με μια κίνηση συμβολισμού, μέσα στα πλαίσια της γνωστής ΣΥΡΙΖΑίκης επικοινωνιακής τακτικής, πριν ένα χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας, λίγο πριν ορκιστεί η κυβέρνησή του, πήγε να καταθέσει στεφάνι στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, τόπο εκτέλεσης των κομμουνιστών.

Ένα χρόνο μετά βρέθηκε στο Νταβός της Ελβετίας με την αφρόκρεμα της παγκόσμιας ολιγαρχίας, με αυτόν τον διεθνή εσμό των 2.500 μεγιστάνων του πλούτου, πολιτικών, ακαδημαϊκών, καλλιτεχνών, κλπ. παρατρεχάμενων, που εν πολλοίς είναι υπεύθυνοι για την παγκόσμια φτώχεια, για να προβάλλει, χωρίς να ντρέπεται, τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησής του, σε βάρος του ελληνικού λαού και να εκλιπαρήσει την βοήθεια των ξένων.

Αυτή ακριβώς την διπροσωπία, που βαφτίζει το κρέας ψάρι, χρησιμοποίησε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, αυτήν χρησιμοποιεί και τώρα για να χειραγωγήσει τον λαό.

Θα θυμάται κανείς πέρυσι, τις πρώτες «κόντρες» του ανεκδιήγητου Βαρουφάκη προς τον Νταϊσελμπλούμ, στην πρώτη επίσκεψη του τελευταίου στην Ελλάδα, που γέμισε με υπερηφάνεια τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, για να δεί στη συνέχεια τον Τσακαλώτο να χαριεντίζεται και να υπακούει στις εντολές του Νταϊσελμπλουμ. Μήπως κάτι αντίστοιχο δεν έγινε με την Μέρκελ, που την κατήγγειλε στην αρχή ο Τσίπρας, για να ζητάει στη συνέχεια τη βοήθειά της, να συναντάται συχνά και να επικοινωνεί κάθε τόσο μαζί της. Για να μην αναφερθούμε και σε άλλες πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Στον ένα αυτό χρόνο όμως τι είχαμε;

Τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης είχαμε μια προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να τα έχει καλά και με τον «χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», να εμφανιστεί ότι διαπραγματεύεται σκληρά με τους ξένους δανειστές και είναι έτοιμος για ρήξη μαζί τους. Αυτή η τυχοδιωκτική του πολιτική τον οδήγησε σε αδιέξοδο, που ανάγκασε την ηγεσία του να οδηγηθεί σε ένα δημοψήφισμα, πίεσης υποτίθεται προς τους ξένους και εξαπάτησης του ελληνικού λαού, αφού το οργισμένο «Όχι» του, το έκανε την επομένη «Ναί» σε όλες τις ιταμές απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων κηδεμόνων.

Στη συνέχεια ήρθε κατακαλόκαιρο η υπογραφή του 3ου πιο βάρβαρου μνημονίου, οι εφαρμοστικοί νόμοι, οι αλλεπάλληλες κακόφημες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Στα αζήτητα και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ξέφτισε και η προεκλογική προπαγάνδα για το «παράλληλο πρόγραμμα», γιατί δεν χωρούσαν στον στενό κορσέ των δανειστών, που όσο η κυβέρνηση υποχωρεί, τόσο αυτοί σφίγγουν κι άλλο τη θηλιά του ελληνικού λαού και αυξάνουν τις απαιτήσεις και τα προαπαιτούμενα.

Σε αυτό το ένα χρόνο ο λαός μας είδε να μεγαλώνει η φτώχεια και η δυστυχία του.

Είδε μια κυβέρνηση να εφαρμόζει μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική και να διατείνεται ότι υλοποιεί έναν «αναγκαίο τακτικό ελιγμό προκειμένου να παραμείνουμε ζωντανοί και όρθιοι».

Να ψηφίζει το φθινόπωρο, αμέσως μετά τις εκλογές την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και την περικοπή των συντάξεων.

Να παραδίδουν, με το νόμο για τα «κόκκινα δάνεια» τα σπίτια της φτωχολογιάς στις τράπεζες και στα ξένα αρπακτικά και να παριστάνουν ότι συμπάσχουν μαζί της.

Να κόβει το ΕΚΑΣ στους χαμηλοσυνταξιούχους, να διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ και να αυξάνει την φορολογία.

Να διαλύει την Υγεία, επικαλούμενη τον «εξορθολογισμό του συστήματος», και να στερεί ακόμα και από τους καρκινοπαθείς τα αναγκαία φάρμακα και να δυσκολεύει τους όρους για την παροχή αναπηρικής σύνταξης.

Να μειώνει τις δαπάνες για την Παιδεία, με πολλά σχολεία ακόμη χωρίς δασκάλους και καθηγητές και να ξεκινάει έναν παρελκυστικό «Διάλογο για την Παιδεία».

Να παραδίδει την Πρόνοια στις κακόφημες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις («Μ.Κ.Ο»).

Να οδηγεί τους αγρότες στο ξεκλήρισμα, με την φοροεπιδρομή και τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών της μικρομεσαίας αγροτιάς, που με μαθηματική ακρίβεια θα εκτοξεύσει τον αριθμό εκείνων που δεν έχουν ασφάλιση επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν, για να απαλλάξει το κράτος από τη χρηματοδότηση του ΟΓΑ.

Να ξεπουλούν την δημόσια περιουσία, τον ΟΛΠ στην Κινέζικη COSCO, τα 14 αεροδρόμια στην Γερμανική FRAPORT, τον Αστέρα Βουλιαγμένης στην Τούρκικη Jermyn Street Real Estate Fund IV LP και να ετοιμάζονται για τα υπόλοιπα «διαμαντικά» της χώρας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΓΝΑΤΙΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ κλπ.) και να μιλάνε για «επωφελείς» συμβάσεις για την χώρα μας.

Να επιχειρεί τώρα ένα νέο έγκλημα και να ανατρέπει τον χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, τσακίζοντας κι άλλο τις συντάξεις και τις ασφαλιστικές παροχές και να ισχυρίζεται ότι «προστατεύει τις συντάξεις» και «ενισχύει χαμηλές συντάξεις».

Στο χρόνο αυτό η εξωτερική πολιτική της χώρας, παρά έναν πρώτο μικρό αστερίσκο του Υπουργού Εξωτερικών Κοτζιά, σε μια ανακοίνωση της ΕΕ, (τον είδαμε στη συνέχεια να χορεύει και να τραγουδά στην Κωνσταντινούπολη με τους Υπουργούς Εξωτερικών του ΝΑΤΟ «We are the world»-Εμείς είμαστε ο κόσμος), συντάχθηκε απολύτως με τις στρατηγικές επιλογές ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ σε όλα τα διεθνή ζητήματα (Ουκρανία, Συρία, Κυπριακό, προσφυγικό κλπ.), παραχωρώντας τις βάσεις για τις πολεμικές τους ενέργειες, εφαρμόζοντας τις συμφωνίες Σένγκεν, Δουβλίνο ΙΙ κλπ, μετατρέποντας την χώρα μας σε μια απέραντη φυλακή για τους μετανάστες-πρόσφυγες, υποχωρώντας στις πιέσεις για παραχώρηση της κυριαρχίας ή συγκυριαρχία στο Αιγαίο.

Αυτά είναι τα επιτεύγματα στον ένα χρόνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μετέφρασαν την λαϊκή ψήφο σε εξουσιοδότηση εν λευκώ.

Έχοντας συνείδηση του «έργου» της, προσφοράς στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ο Αλέξης Τσίπρας, στην εκδήλωση για τον «ένα χρόνο ΣΥΡΙΖΑ», προσπάθησε να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις τις κυβερνητικές αντιλαϊκές επιλογές, επικαλούμενος «το μη χείρον βέλτιστον», («αν δεν ήμασταν εμείς τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα»).

Επαναφέροντας τον «μπαμπούλα» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να συσκοτίσει ότι η σημερινή πολιτική της είναι συνέχεια της προηγούμενης και να παρουσιάσει το 3ο μνημόνιο ως μια σχετικά θετική εξέλιξη. Εκβιασμοί και αυταπάτες, «διαίρει και βασίλευε», με διατυπώσεις «εμείς είμαστε με τους φτωχούς, με τα μπλοκάκια, κόντρα στους μεγάλους».

Πολλοί καλόπιστοι, ανυποψίαστοι ή καλοθελητές του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να κάνει αυτά που είχε υποσχεθεί, αλλά η αντίδραση των ξένων κέντρων ήταν πολύ ισχυρή και το λάθος του ήταν ότι δεν είχε υπολογίσει το μέγεθός της. Εδώ υπάρχουν δύο εκδοχές ή ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν γνώριζε με ποιους έχει να κάνει και αυτό σημαίνει πολιτική ανεπάρκεια και τυχοδιωκτισμό ή ότι γνώριζε αλλά όλα αυτά τα έκανε για να αποκοιμίσει τον λαό. Και σίγουρα ισχύει η δεύτερη εκδοχή γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε προεκλογικά ότι «δεν αμφισβητούμε ότι ανήκομε στη Δύση, στο ΝΑΤΟ» και τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας. Αυτή είναι η αλήθεια.

Απλά μέσα στα πλαίσια της κρίσης του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού και την φθορά του προηγούμενου πολιτικού προσωπικού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε να καταλάβει στο αστικό πολιτικό σύστημα τη θέση του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ. Ντόπιοι και ξένοι κύκλοι της πλουτοκρατίας, πόνταραν πάνω του, ότι σαν «αριστερό» κόμμα, με τις διασυνδέσεις που έχει στο κίνημα και το «λευκό» ποινικό του μητρώο, θα είχε την ικανότητα να χειραγωγήσει το λαό και να τον ενσωματώσει, αμβλύνοντας τις αντιδράσεις του, ενόσω θα έκανε τη «βρώμικη» δουλειά.

Αυτό ακριβώς ομολογεί ο «πολύς» Βαρουφάκης, που γνωρίζει τα πράγματα «από τα μέσα», σε πρόσφατη συνέντευξή του : «Η ιστορία ξεκινάει από τον Ιούνη 2014 όταν ο κ. Σόιμπλε και κάποια κομβικά στοιχεία αν θέλετε της τρόικας έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον κ. Σαμαρά. Ήξεραν ότι χρειάζεται ένα 3ο μνημόνιο, δεν εμπιστεύονταν μετά τις ευρωεκλογές ιδίως, παρά το δώρο της δήθεν εξόδου στις αγορές του Απριλίου, είδαν ότι η ΝΔ δεν τράβαγε και αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν με μια ανατροπή του κ. Σαμαρά ή να αφήσουν τον κ. Σαμαρά στην τύχη του, ώστε να εκλεγούμε εμείς και να γίνει αυτό που έγινε, να περάσει το 3ο μνημόνιο με 250 ψήφους».

Τώρα όμως, μέσα από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών και την μαζική συμμετοχή στην απεργία της 4ης Φλεβάρη, οι μάσκες άρχισαν να πέφτουν. Γι αυτό και τα ντόπια αστικά επιτελεία και τα ξένα κέντρα άρχισαν να πλέκουν τα εγκώμια και το φωτοστέφανο στον νέο επίδοξο διαχειριστή τους, τον νέο αρχηγό της ΝΔ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το ζήτημα είναι αν ο λαός θα καταφέρει να απεμπλακεί από αυτά τα ψεύτικα διλήμματα, τους εκβιασμούς και τις αυταπάτες και να αναπτύξει τον δικό του ανεξάρτητο πολιτικό αγώνα ενάντια σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των ξένων επικυρίαρχων δανειστών-δυναστών του λαού μας.