ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΕΞ(Η)ΚΕΡΑΥΝΕ

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΕΞ(Η)ΚΕΡΑΥΝΕ

Ήσουν αυτός που μου έμαθε να ακούω, να διαβάζω και να γράφω, και όμως οι λέξεις, αυτή την ώρα, μου φαντάζουν ελάχιστες για να μπορέσω να περιγράψω το ποιος ήσουν.
Η Θεσπρωτική κοινωνία σε γνώρισε και σε αγάπησε, πρώτα σαν υπάλληλο του ΙΚΑ, που έτρεχες να βρεις λύση στο πρόβλημα του κάθε συνανθρώπου σου.
Αργότερα σε έμαθαν και οι υπόλοιποι, όταν στάθηκες δίπλα τους, από το μετερίζι της δημοσιογραφίας.
Πάλεψες και από τις δύο θέσεις σου για το καλύτερο του τόπου που τόσο αγάπησες.
Την Θεσπρωτία, την Μουργκάνα, το Φιλιάτι, την Παραμυθιά, την Ηγουμενίτσα, τον Καλαμά και τον Αχέροντα, την αγαπημένη σου Πέστιανη.
Δεν κρύφτηκες ποτέ σου και από κανέναν και για αυτό σε γνώριζαν όλοι με το μικρό σου όνομα.
Ο Αλέξης για τους φίλους, ο Λέκκας για τους συγχωριανούς σου, ο παππούλης για τα 4 εγγόνια σου. Ο πατέρας μου.
Δεν είχαν όμως όλοι την ευκαιρία να γνωρίσουν και μία άλλη πλευρά σου.
Αυτή του συζύγου, του πατέρα, του παππού, του αδερφού και του φίλου.
Για αυτό θα προσπαθήσω να σε συστήσω μέσα από τις στήλες της ΤΙΤΑΝΗΣ, ενός από τα πολλά «παιδιά» σου, ως ύστατο χρέος απέναντι στους αναγνώστες σου.
Γεννήθηκες σε μία φτωχή και ενδεκαμελή οικογένεια, με τους αγράμματους και αγρότες γονείς σου, να προσπαθούν να μεγαλώσουν εσένα, τις 7 αδερφές σου και τον μονάκριβο αδερφό σου.
Και τους έβγαλες ασπροπρόσωπους όταν κατάφερες και ξέφυγες από τα στενά όρια του χωριού σου, από πολύ μικρή ηλικία.
Στάθηκες δίπλα τους στον χαμό του αδερφού σου του Θανάση, λειτουργώντας πλέον σαν δεύτερος πατέρας.
Παντρεύτηκες, αγάπησες και στήριξες την Ελένη σου και μαζί της, όλη της την οικογένεια. Τον Βαγγέλη, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα και την Βαλεντίνα.
Πατέρας έγινες και ο ίδιος σε μικρή ηλικία, το 1977, χαρίζοντας το όνομα στον πρωτότοκο γιό σου, αυτό του αγαπημένου σου αδερφού, που έχασες σε μικρή ηλικία.
Ακολούθησα εγώ, ο Βαγγέλης, που πήρα το όνομα του πατέρα σου, για να έρθει τελικά στην ζωή, 6 χρόνια μετά, το καμάρι σου και η αδερφή μας η Εύη. 

Η Παρασκευή, όπως το όνομα της ταλαιπωρημένης μάνα σου. Της Νάνα μας.
Οι σελίδες είναι λίγες για να χωρέσουν τις αναμνήσεις μου μαζί σου.
Πώς να ξεχάσω τις πρώτες βόλτες μας στο πάρκο, δίπλα από το σπίτι μας, στο κέντρο της Ηγουμενίτσας;
Πώς να ξεχάσω τις βόλτες μας στο σινεμά του Δάλλα;
Πώς να ξεχάσω τις πρωτομαγιές μας στην Γαλήνη;
Πώς να ξεχάσω τις φλόγες που έβγαζαν τα μάτια σου όταν κατάφερες να φτιάξεις το δικό σου σπίτι, αλλά και την εμμονή σου να μη μας λείψει τίποτα.
Πώς να ξεχάσω, την πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση, το πρώτο μας Φιατάκι;
Πώς να ξεχάσω το παιδικό μου δωμάτιο και στο οποίο έχω κοιμηθεί μαζί με 18 ξαδέρφια μου;
Πώς να ξεχάσω την συμβουλή σου πως η οικογένεια είναι πάνω από όλα;
Πώς να ξεχάσω το πάθος σου και την αγάπη σου για τον τόπο μας;
Αυτό το πάθος, που το 1989, σε οδήγησε να χρεωθείς, ώστε να ανοίξεις το πρώτο ιδιωτικό ραδιόφωνο στη Θεσπρωτία.
Για να ακολουθήσουν και τα άλλα «παιδιά» σου.
Οι εφημερίδες ΤΙΤΑΝΗ και ΤΟΛΜΗ, το tvA, το Geronymo, το Ράδιο Άλφα της Ηπείρου.
Ακόμα και όταν έχασες την αγαπημένη σου αδερφή, την Ουρανία, στάθηκες δίπλα σε όλη την οικογένεια. Στον Μίμη, στον Μάρκο, στον Νίκο και στους γονείς σου.
Δεν άφησες την μοίρα να σε λυγίσει.
Έλεγες, πως όλα θα πάνε καλά και πως όλα θα περάσουν.
Και όταν οι μοίρα φάνηκε άδικη απέναντί σου, στερώντας σου και την μικρότερη αδερφή σου, την Λίτσα, ακόμα απορώ που βρήκες τη δύναμη για να σταθείς βράχος.
Βράχος στην οικογένειά σου, βράχος στα πιστεύω και στις ιδέες σου.
Όση όμως χαρά σου στέρησε η μοίρα, άλλη τόση κατάφερες και κέρδιζες από τα εγγόνια σου.
Ο Αλέξανδρος, ο Άγγελος, η Ηρώ και η Ελένη, ήταν η ζωή σου, για όσους σε γνώριζαν πραγματικά.
Ήσουν εσύ που θα τους πήγαινες σχολείο και θα τους έπαιρνες από αυτό, στα φροντιστήρια τους, στις βόλτες τους, στα μπάνια τους.
Ήσουν εκεί, στην πρώτη καρέκλα, για να τους καμαρώσεις στις εκδηλώσεις τους.
Ήσουν εκεί για να τους κακομάθεις, όπως κάθε καλός παππούς.
Ξέρω και ξέρουν και τα εγγόνια σου, πως θα είσαι δίπλα τους και από εκεί που τώρα βρίσκεσαι.
Και αυτό γιατί φρόντισες, το πρώτο βράδυ που «έφυγες», να εμφανιστείς στον ύπνο του Άγγελού σου, να τον σκεπάσεις και να τον φιλήσεις, τόσο τον ίδιο όσο και τα 3 ξαδερφάκια του, καθησυχάζοντας τους.
Οι φίλοι σου, ο Ηλίας, ο Αλέκος, ο Βασίλης, σε ζήλευαν για τα αποθέματα αγάπης που είχες και έδινες στην οικογένειά σου, αλλά και για τον κήπο σου με τα λουλούδια και τα μποστάνια.
Δεν θα ξεχάσω προσωπικά, πως παρ’ όλες τις τρέλες μου, ήσουν εκεί να με μαλώσεις, να με συμβουλεύσεις, αλλά στο τέλος πάντα να με στηρίξεις.
Σαν καλός φίλος.
Ένας άλλος καλός σου φίλος, έγραψε προχθές στο Facebook για εσένα: «Οι καλοί φεύγουν, τα λαμόγια μένουν»
Μένει μόνο να σου υποσχεθώ πατέρα, πως και εγώ «λεύτερος θα είμαι, ακόμα και αν με δέσουν με χίλιες αλυσίδες». 

Γιατί με έμαθες πως «τη λευτεριά ή τη σκλαβιά την κουβαλά ο καθένας μέσα του».
Ελεύθερος έζησες, ελεύθερα παιδιά έπλασες, ελεύθερος θα ζεις για πάντα, σε περίοπτη θέση του νου μας.
Θα είμαστε πλέον εμείς εδώ, ο Θάνος, ο Βαγγέλης, η Εύη, ο Αλέξανδρος, ο Άγγελος, η Ηρώ και η Ελένη.
Θα προσπαθήσουμε εμείς, να καταφέρουμε να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης που μας άφησες.
Να με συγχωρέσεις όμως εάν δεν είμαι το ίδιο επιεικείς, όσο εσύ, με αυτούς που προσπάθησες να τους αλλάξεις μυαλά. Με αυτούς που μένουμε πίσω.
Καλό ταξίδι Αλεξ(η)κέραυνε, καλό ταξίδι μπαμπά και σε ευχαριστώ για αυτό που ήσουν.

Βαγγέλης Α. Αναστασίου

Εφημερίδα ΤΙΤΑΝΗ Θεσπρωτίας