ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ: «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ: «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ» 

 

Γράφει ο Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου
«Καλές είναι οι πληγές. Να θυμόμαστε Αλέξη»

 

Με πόνεσε ο χαμός του Αλέξη. Δεν ήμουν απλά ένας συνεργάτης των εφημερίδων του. Θαρρώ πως είχαμε και έχουμε τις ίδιες «ρίζες», με την έννοια ότι ξεκινήσαμε από πολύ χαμηλά για να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε. Αλλά , όχι, τον αδικώ. Οι συνθήκες που μεγάλωσε και αντιμετώπισε ήταν σαφώς πιο δύσκολες , σαφέστατα σκληρές και βάναυσες από τις δικές μου. Και μόνο σαν σκέπτομαι πως όλοι σχεδόν οι Πεστιανιώτες ζούσαν από τα βελανίδια και την πώληση ξύλων στο φούρνο του Ζώτου στην Ηγουμενίτσα « με σφάζουν οι φτέρνες μου» , όπως έλεγε ο πατέρας μου όταν πονούσε πολύ για κάτι.
Γράφω στις εφημερίδες του από το 2005 . ήταν ο μόνος που δεν μου έθεσε όρους στο τι θα γράφω, πως θα το γράφω. « Έλα ,μου είπε, και γράψε όπως θέλεις. Θα έχεις μόνιμα το χώρο σου . Κανένας έλεγχος από εμένα ». Έτσι και έγινε. Ανελλιπώς έγραφα χωρίς ποτέ να επέμβει. Βέβαια τα κείμενά μου δεν είχαν σχέση με πολιτική. Ήταν τα βιώματά μου, που ήταν και δικά του και των περισσοτέρων αναγνωστών, όπως μου έλεγε. Και είχε δίκιο. Τι Πέστιανη, τι Πλαταριά. Τι Αγία Μαρίνα, τι Γραικοχώρι, τι Καστρί, τι Μαυρούδι, τι Αγιος Βλάσης…. Ίδια βάσανα, ίδιες στερήσεις. Ίδιες μανάδες, ίδιοι πατεράδες, ίδιες αδελφές, ίδια αδέλφια. Ίδια ήθη, ίδια έθιμα, στη γέννα, στους αρραβώνες, στους γάμους, στα βαφτίσια, στο ΘΑΝΑΤΟ. Ίδιοι πόνοι. Και μη ξεχνάμε τα καμώματα των Μουσουλμάνων Τσάμηδων. Άφησαν ορφανές οικογένειες..
Είχαμε και τις διαφορές μας με τον Αλέξη. Αυτός ήταν μάχιμος δημοσιογράφος. Εγώ ερασιτέχνης. Είχε εμπειρία. Ήταν τολμηρός. Διαφωνούσα με ορισμένα κείμενά του Ήταν μαχητικός. Σκληρός, ίσως. Όμως ο καθένας τη δουλειά του. Όταν του το επεσήμανα …δειλά- δειλά μου έλεγε χαμογελώντας: «Εσύ δεν κάνεις για δημοσιογράφος». «Ναι απαντούσα» δεν κάνω, δεν διαθέτω το τσαγανό που έχεις. Και δεν μπορώ να έρχομαι σε σύγκρουση με κάθε έναν που γράφω και τον κρίνω». Η συζήτηση δεν είχε τέλος. Καθένας λοιπόν στο … μετερίζι του, όπως λένε οι αγωνιστές δημοσιογράφοι !
Ναι οι σχέσεις μας, όσο περνούσε ο καιρός γινόταν οικογενειακές και γνώρισα έναν άλλο Αλέξη από αυτόν που έγραφε τα κείμενα. Ένα Αλέξη οικογενειάρχη, πατέρα, σύζυγο, παππού. Μου εμπιστεύθηκε πολλά, με έκανε κοινωνό των προβλημάτων του. Το ίδιο έγινε και από πλευράς μου. Τον ευχαριστώ. Ευχαριστώ και την οικογένειά του, τα παιδιά του που με δέχτηκαν «λες και με γνώριζαν χρόνια». Η συνεργασία μας νομίζω πως ήταν εξαιρετική.
Από μικρό παιδί είχα και έχω τη συνήθεια κάθε φορά που συναντώ κάποιον να τον καλωσορίζω και να τον χαιρετώ σαν να είναι … «η τελευταία φορά». Έτσι αυτόματα «σπάω, μαλακώνει η ψυχή μου» ,«ξεχνώ» και γίνομαι πιο ανθρώπινος. Εκδηλώνω τα αισθήματά μου ελεύθερα. Έτσι ,λοιπόν, κάθε φορά που συναντιόμαστε του έλεγα: « Άντε να σε χαιρετήσω σαν να είναι η τελευταία φορά ». Μία, δύο, πέντε δέκα μου το έκοψε. Αν είναι να μου το λες κάθε φορά δεν θέλω να με χαιρετάς ! Το σεβάστηκα. Αλλά κάθε φορά έλεγα από μέσα μου … Μπορεί να είναι η τελευταία. Και να που ήταν η τελευταία που τον είδα τέλη Νοεμβρίου στο Δημαρχείο Ηγουμενίτσας. Και το «τελευταίο του τηλεφώνημα» έγινε την παραμονή του θανάτου του. Μου τηλεφώνησε για τις εφημερίδες, που του είχα ζητήσει, για το «Αρχείο Εφημερίδων» το οποίο έχω δημιουργήσει στη «Δανειστική Βιβλιοθήκη Πλαταριάς». Συμφωνήσαμε να τις αφήσει σε μία γωνιά και όταν πάω στο χωριό να διαλέξω αυτές που θέλω. Αυτό ήταν το τελευταίο τηλεφώνημα του Αλέξη. Το τελευταίο για πάντα. Την επόμενη μέρα, ώρα οκτώ και μισή, μου τηλεφωνεί ο άλλος συνεργάτης κ. Δημήτρης Ζώης από την Κέρκυρα για να μου πει τα κακά μαντάτα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Απίστευτο. Όπως απίστευτο μου φαίνεται και τώρα. Η απόσταση που σε χώριζε από τον άνθρωπο που χάνεις εξακολουθεί να σε χωρίζει και μετά το θάνατό του, γιατί η απουσία του δεν είναι άμεση, αφού και πριν … απουσίαζε. Θα το νιώσω όταν θα πάω σπίτι του, στο γραφείο των εφημερίδων και άδικα θα περιμένω …να φανεί. Αλλά και ποιον και πώς να ρωτήσω που είναι και πότε θα γυρίσει; Απλά θα κοιτάξω στα μάτια τη γυναίκα του κ. Ελένη, την κόρη του κ. Εύη, τα δύο του αγόρια και θα μου δώσουν «την απάντηση»: « Χρήστο ο Αλέξης δεν ξαναγυρνά. Αν θέλεις πήγαινε στο νέο σπίτι να του μιλήσεις». Και αυτό θα κάνω.
Αλέξη καλοτάξιδος. Θα τα πούμε. Θα έλθει και για εμένα το «τελευταίο τηλεφώνημα», ο «τελευταίος χαιρετισμός». Θα ξαναβγάλουμε εκεί και την « ΤΟΛΜΗ» και την «ΤΙΤΑΝΗ». Εγώ θα γράφω στις στήλες μου «Κάθε Πέμπτη» και «Κάθε Κυριακή». Εσύ «Τα αλεξικέραυνα» σου. Εκεί θαρρώ θα μπορείς να πιεις όσα τσίπουρα θέλεις! Φίλε μου καλή αντάμωση!
Σημείωση 1η : Αλέξη γρήγορα σε πήγαν «στη νέα σου κατοικία» και δεν προλάβαινα να σε αποχαιρετήσω από κοντά. Ζητώ συγγνώμη.
Σημείωση 2η : Αλέξη σου είχα ζητήσει, σε είχα παρακαλέσει πολλές φορές να μου παραχωρήσεις μία συνέντευξη και όλο το ανέβαλες. Μου στερείς τώρα τη «χαρμολύπη» να σε ακούω, να ακούω τη φωνή σου, όπως έλεγε η μάνα σου. Ας είναι.
Σημείωση 3η : Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια σε όλη την οικογένεια όνομα προς όνομα μικρούς και μεγάλους. Από καρδιάς. Ο Θεός να τους δίνει δύναμη να αντέξουν τον πόνο από το χαμό του και να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους με υγεία και οδηγό τον άνθρωπό τους. Γιατί λένε «πως έτσι είναι η ζωή». Και έτσι είναι…

Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου