Ηγουμενίτσα: μια πόλη χωρίς ταυτότητα…

Ηγουμενίτσα: μια πόλη χωρίς ταυτότητα…

Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, τέλος!

 

Της Θάλειας Θεοδωρίδη

Έσβησαν τα λαμπάκια των χριστουγέννων, μαζεύτηκαν τα έλατα, τα καραβάκια και οι γιρλάντες. Είχαμε συνηθίσει, εδώ που τα λέμε, τη γκλαμουριά και τώρα μας ψιλο-κακοφαίνεται που ξαναβλέπουμε σκέτο το σκουπιδαριό χωρίς να λαμπυρίζει από τα φωτάκια λεντ. Άλλη χάρη έχει να περπατάς στους δρόμους-χείμαρρους από τα όμβρια ύδατα, με τα φωτάκια, βλέπεις…

Τι έμεινε, άραγε, στο ταμείο της πόλης από το χριστουγεννιάτικο πανηγύρι; Διότι, ο πρωτεύων στόχος ανάλογων εκδηλώσεων θα ήταν η δημιουργία εσόδων για ένα δήμο και η τόνωση της αγοράς. Λαμπρά παραδείγματα είναι η Δράμα με την «Ονειρούπολη» και τα Τρίκαλα με το «Μύλο των Ξωτικών», που καθιερώθηκαν ως brand names των συγκεκριμένων πόλεων και έγιναν τουριστικοί προορισμοί.

Κανείς δεν απαιτεί από την Ηγουμενίτσα να γίνει προορισμός για τις χριστουγεννιάτικες ή αποκριάτικες εκδηλώσεις της. Όμως, θα περιμέναμε μια πόλη που περιστοιχίζεται από ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον χειμώνα-καλοκαίρι, να προσελκύει σταθερό τουρισμό. Παρ’ όλα αυτά η Ηγουμενίτσα με το λιμάνι Πύλη της Ευρώπης και την Εγνατία, αχνοφαίνεται στον τουριστικό χάρτη.


Αναμένοντας τον Νέο Αστικό Σχεδιασμό

Ποια είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ηγουμενίτσας; Τι μπορεί να δει και να απολαύσει ο επισκέπτης; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε ως κάτοικοι και δημότες: «πώς αξιολογούμε την ποιότητα της δικής μας ζωής στην πόλη».

Έχουμε θάλασσα που όμως δεν την βλέπουμε ή που δε μπορούμε να περπατήσουμε πλάι της. Έχουμε μια υπέροχη πράσινη διαδρομή, τον ποδηλατόδρομο που παραμένει αναξιοποίητος μέσα στα βάτα και στα ξερά κλαριά, με σπασμένες και καμένες λάμπες λες και δεν προορίζεται να περπατηθεί από κόσμο. Έχουμε χιλιόμετρα από εξωτικές παραλίες δίπλα μας γεμάτες θαλάσσια απορρίμματα και χωρίς υποδομές οργάνωσης. Έχουμε ένα ήπιο κλίμα αλλά δεν το χαιρόμαστε μέσα στον καύσωνα του τσιμέντου και της παντελούς έλλειψης πρασίνου το καλοκαίρι ή στους δρόμους-ποτάμια ύστερα από μια βροχή. Έχουμε ευρύχωρες πλατείες κρανίου-τόπος. Έχουμε δρόμους με κομφούζιο μεγαλούπολης. Έχουμε σύγχρονο λιμάνι χωρίς εξυπηρέτηση ταξιδιωτών προς την πόλη. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής από παραδοσιακούς οικισμούς, ποτάμια, βουνά και αρχαιολογικούς χώρους που τα έχουμε ξεχάσει.

Όσο για τις πολιτιστικές δομές μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός να επιθυμούμε ένα θέατρο, έστω υπαίθριο, μια δημοτική βιβλιοθήκη ή έναν αξιοπρεπή πολυχώρο εκδηλώσεων. Ωραία και καλά τα μακροπρόθεσμα σχέδια περί νέου αστικού σχεδιασμού αλλά μοιάζουν ανέφικτα όταν δεν συντηρούνται ούτε τα αυτονόητα δεδομένα.

Στην πόλη της καφετέριας, των μπαρ και των αυτοσχέδιων ταβερνών, όπου η ηχορύπανση έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις σε βάρος της ποιότητας διαβίωσης των κατοίκων και σε βάρος του καλού τουρισμού, δείχνουμε ιώβεια υπομονή για τις καλύτερες (;) μέρες που θα ’ρθούν. Πού και πού σε εορτασμούς παγκόσμιων ημερών κάνουμε και κάποιες εθελοντικές προσπάθειες που συχνά είναι πρόχειρες λύσεις χωρίς ειδική μελέτη από επαγγελματίες.

Να βρούμε την ταυτότητά μας

Η ανάπτυξη του τουρισμού είναι ζητούμενο μόνο στα χαρτιά γιατί στην πράξη δεν δημιουργούνται οι συνθήκες που θα φέρουν κόσμο στην περιοχή και θα τον κρατήσουν. Η Ηγουμενίτσα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια φιλική για τους τουρίστες πόλη εάν αξιοποιούσε και συντηρούσε τα δεδομένα της, αν διόρθωνε τα ελλείμματά της και φυσικά εάν εφάρμοζε ένα σύγχρονο μάρκετιγκ προς τα επιθυμητά target groups.

Η εποχή των all inclusive είναι γεγονός και είναι πράγματι λυπηρό οι ελληνικές επιχειρήσεις να δουλεύουν για τους tour operators που ξεφορτώνουν φτηνά πακέτα αλλά θα είναι αναπόφευκτο στην περιοχή μας, εάν δεν εφαρμοσθεί νέος στρατηγικός σχεδιασμός ανάπτυξης. Υπάρχουν διάφορες μορφές τουρισμού που η περιοχή θα μπορούσε να δεχτεί όλο το χρόνο: εναλλακτικός τουρισμός, θρησκευτικός, σχολικός, θαλάσσιος, περιπατητικός κ.ά. κι εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε άμεσα. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο πια ούτε θα περιμένουμε τον Ιούλιο για να έρθουν οι πρώτοι τουρίστες.

Ο τουρισμός δεν είναι ένα ζήτημα ξεκάρφωτο αλλά συνδέεται με όλα τα είδη επιχειρήσεων και την αναβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών στην περιοχή μας. Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια πόλη ανθρώπινη για όλους μας η οποία θα αποτελεί προορισμό αξιόλογου τουρισμού κι όπου θα λειτουργεί μια συνεργατική κυκλική οικονομία, θα πρέπει να ορίσουμε την ταυτότητά μας και το brand name της πόλης. Αυτό το σήμα κατατεθέν, όπως πχ η παράκτια ζώνη, θα μπορούσε να αναζητηθεί στο ίδιο το φυσικό περιβάλλον, αρκεί να πέσουν οι ιδέες στο τραπέζι και να υλοποιηθούν από ειδικούς της επικοινωνίας και του τουριστικού μάρκετιγκ.