ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΙΚΟΛΑΚΗ

ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΙΚΟΛΑΚΗ 

 

Μαύρα σύννεφα σκίασαν τις ψυχές όλων των συγγενών, φίλων και γνωστών, από τις Βρυξέλλες του Βελγίου, ως την ακριτική Θεσπρωτία.
Πίστεψαν πως εσύ, Νίκο, δεν θα ακολουθούσες τα βήματα του αγαπημένου σου αδερφού, του αλησμόνητου Κώστα, ούτε το χαροκαμένου πατέρα σου, του πάντα ευγενικού Χρήστου Μάντζιου.
Πίστεψαν πως ο χάρος, θ’ ακουμπούσε το χέρι στην καρδιά και, έστω την τελευταία στιγμή, θα απέτρεπε τον ξεριζωμό της οικογένειά σας.
Πίστευαν πως ακόμη και καρκίνος, κάνει
πίσω, όταν διαπιστώνει πως βυθίζει στο πένθος ολόκληρη την Κοινωνία και όταν μια οικογένεια, δικαιούται να διατηρεί ένα, έστω και πικρό, χαμόγελο, που θα δίνει λίγη χαρά στα υπόλοιπα μέλη της.
Να όμως, Νίκο μας, που τίποτε απ’ όλα αυτά δε συνέβη, αν και εσύ, το πάλεψες, με πίστη και ελπίδα, πλημμυρισμένος με αγάπη, από την έρμη τη μάνα σου, την αγαπημένη σου ΤΖΑΝΑ, ακόμα περισσότερο από τα αγγελούδια σου, τη ΧΡΙΣΤΙΝΑ και την ΚΛΑΡΑ, μα και απ’ όλους εμάς, τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς.
Δυστυχώς ο χάρος, δεν χόρτασε από τους Μαντζαίους και σε πήρε κοντά του.
Πέτρωσε η καρδιά της μάνας, όταν σε πρόβαλε, να συναντήσεις τον άλλο της γιό, με τον πατέρα σας.
Έσβησε το χαμόγελο της όμορφης και γλυκιάς σου γυναικούλας, της ΤΖΑΝΑΣ μας.
Μα περισσότερο πονάνε τα αγαπημένα σου αγγελούδια, η ΧΡΙΣΤΙΝΑ με την ΚΛΑΡΑ, που δεν πρόλαβαν να χαρούν τον μπαμπά τους, να νοιώσουν την πατρική στοργή, λίγο πριν οι καρδιές τους σκιρτήσουν για ενδιαφέροντα έξω από το σπίτι.
Έτσι, θα ζήσουν για πολλά χρόνια.
Με ένα τεράστιο ερωτηματικό, να πλανάται στο βλέμμα τους, χωρίς να παίρνουν απάντηση, στο γιατί (και) τον μπαμπά τους.
Θα λείψεις σ’ όλους μας Νίκο.
Θα μας λείψει η πραότητά σου, το αγαθό της συμπεριφοράς σου και οι φιλοσοφικές σου σκέψεις.
Θα μας λείψει η καλοκαιρινή σου παρέα.
Τώρα πια, μόνο με τη σκέψη εκεί, μακριά, στις Βρυξέλλες, που τα χώματά της σε σκέπασαν βαριά, θα σε κουβεντιάζουμε, για να κρατάμε βαθιά ριζωμένο τον πόνο της μάνας σου, γιατί, έτσι το θέλησε η μοίρα της.
Να ζει μ’ αυτόν τον πόνο, με το κενό που της άφησαν οι θάνατοι των δύο της παιδιών.
Για να γεμίζουμε τις κόγχες των ματιών της, ώστε να μην της στερέψουν τα δάκρυα, όταν θα αντικρίζει το απέναντί της νεκροταφείο. Μέσα στο οποίο έθαψε και το δικό σου πνεύμα.
Ας είναι όμως.
Εκεί ψηλά, να είσαι βέβαιος, πως θα σε συντροφεύσει η αγάπη όλων μας.