ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΚΟΥΝΤΟΥΛΑΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΙΑΒΟΥ: “ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΚΟΥΝΤΟΥΛΑΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΙΑΒΟΥ: “ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”

Του Κώστα Τουτσίδη - navysports.gr

Απόστολος Γκουντούλας παγκόσμιος πρωταθλητής στην παράκτια κωπηλασία, Αλεξάνδρα Τσιάβου Χάλκινη Ολυμπιονίκης στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών γυναικών στους Ολυμπιακούς Λονδίνου. Ένα ζευγάρι κορυφαίων ελλήνων αθλητών που η οικογενειακή τους ευτυχία συμπληρώθηκε πριν λίγους μήνες με τη γέννηση της κόρης τους. Τους συναντήσαμε προ ημερών σε μια σύντομη παρουσία τους στη Θεσσαλονίκη και μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις τους. Μίλησαν στο navysports.gr για το άθλημα που αγαπάνε αλλά και για την ζωή τους στην Ηγουμενίτσα και το πόσο άλλαξε τώρα που έγιναν γονείς. .
Ρωτήσαμε και τους δύο τι κάνουν και πότε θα τους δούμε ξανά σε αγωνιστική δράση. Η Αλεξάνδρα δηλώνει ξεκάθαρα: «Τώρα για την ώρα είμαι μόνο μαμά!»

Ωστόσο ο Απόστολος συμπληρώνει: «Την Αλεξάνδρα τη Βλέπω πιο ορεξάτη από μένα. Έχει μπει ήδη σε πρόγραμμα για το πανελλήνιο. Είναι ορεξάτη θέλει να τρέξει. Εμείς με το Νίκο το σκεφτόμαστε λίγο. Παίζει ρόλο και η απόσταση και πως θα τα καταφέρουμε με τη δουλειά μας».

Επειδή όμως όταν είσαι Ολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής κι έχεις κάνει πρωταθλητισμό σε τόσο υψηλό επίπεδο δύσκολα αποχωρίζεσαι αυτό που αγαπάς η Αλεξάνδρα τονίζει: «Εγώ το βλέπω λίγο και σαν «υποχρέωση». Αν θέλεις να λέγεσαι δια βίου αθλητής νομίζω ότι είναι καλό να βρίσκεσαι κοντά στα νέα παιδιά, στους νέους κωπηλάτες, και αυτή τη στιγμή ο μόνος τρόπος για να είμαι κοντά στα παιδιά είναι σαν συναθλήτρια τους. Ακόμα και δυο κουβέντες που μπορεί να τους πω και μια εμπειρία που μπορώ να τους μεταφέρω θα μου άρεσε να το κάνω. Οπότε επειδή είμαι και κοντά στον όμιλο μου, τον Ναυτικό Όμιλο Ηγουμενίτσας, μπορώ μ έναν λίγο καλό προγραμματισμό να βρεθώ κοντά στην ομάδα. Είναι και μια αφορμή ν αρχίσω να επανέρχομαι. Όταν θέλεις να λέγεσαι Ολυμπιονίκης νομίζω ότι είναι στάση ζωής γενικότερα. Αυτός είναι ο στόχος να τιμούμε τον τίτλο του Ολυμπιονίκη».

Ο Απόστολος συμπληρώνει: «Όταν κάνεις αθλητισμό σε τόσο υψηλό επίπεδο, για μένα το πιο σημαντικό είναι η απόσταση από τους δικούς σου, από την οικογένεια σου. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό βάζεις στόχους και προσπαθείς να τους πετύχεις και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εγώ στεναχωριέμαι όταν βλέπω παιδιά 14, 15 χρόνων και δεν έχουν πάθος για κάτι. Δεν λέω να έχουν σώνει και καλά με τον αθλητισμό. Πάθος για τη μουσική ας πούμε. Αλλά να έχουν ενδιαφέρον για κάτι. Για μένα τα τρία σημαντικά πράγματα που μου έχει δώσει ο πρωταθλητισμός είναι φιλίες, ταξίδια και αυτή η συγκίνηση που δεν συγκρίνεται με τίποτα».

Η Αλεξάνδρα συμφωνεί και προσθέτει: «Είναι μια ανατριχίλα παράξενη δεν περιγράφεται».

Πόσο άλλαξε η ζωή σας με την έλευση του μωρού;

Αλεξάνδρα: «Άλλαξε η ζωή μας με το μωρό αλλά όχι δραματικά. Ήμασταν έτοιμοι γι αυτό. 

Φροντίζουμε να τηρούμε πάντα τους βασικούς κανόνες φροντίδας, ύπνου και φαγητού αλλά λόγω του μικρού της ηλικίας της ακολουθεί περισσότερο αυτή εμάς. Είναι πάντως πολύ συνεργάσιμη. Είναι σαν να την είχαμε από πάντα. Ίσως ήμασταν πολύ έτοιμοι».

Απόστολος: «Η μικρή μπήκε στην δική μας καθημερινότητα. Είναι πάντως πολύ ωραία αλλαγή. Αξίζει να το ζήσεις».

Πως είναι η ζωή σας στην Ηγουμενίτσα;

Απόστολος: «Η Ηγουμενίτσα και η Θεσπρωτία θεωρώ ότι είναι απ τα πιο ευλογημένα μέρη της Ελλάδας από φυσική ομορφιά. Οι περισσότεροι την έχουν στο μυαλό τους ως πέρασμα για το λιμάνι προς Ιταλία. Αλλά δεν είναι έτσι. Με την Αλεξάνδρα πάντα αναζητούσαμε τη ζωή στην επαρχία. Είναι πολύ πιο ήπια τα πράγματα σε σχέση με τις μεγάλες πόλεις. Θεωρώ μεγάλη πολυτέλεια ότι μπορείς σε απόσταση 5 λεπτών από το σπίτι σου να πας σε μια παραλία με το παιδί σου για να παίξει. Έχουμε χρόνο να δουλέψουμε, να κάνουμε προπόνηση, να βγούμε βόλτα και αυτό είναι ένα από τα υπέρ του να ζεις σε επαρχία. Το μυαλό μου είναι κι εδώ στη Θεσσαλονίκη βέβαια, κυρίως για την κωπηλασία και το ξέρει κι η Αλεξάνδρα αυτό. Αν θα ήμασταν μαζί με το Νίκο ίσως οργανώναμε καλύτερα τα πράγματα εδώ. Στην Ηγουμενίτσα η παράκτια θέλει χρόνο να ωριμάσει και είναι δύσκολο να βρεθεί το κοινό για να κάνει το συγκεκριμένο είδος βιώσιμο».

Η παράκτια κωπηλασία έχει κερδίσει οριστικά τον Απόστολο που λέει πλέον ξεκάθαρα ότι δεν σκέφτεται την Ολυμπιακή κωπηλασία:
«Για να κάνουμε Ολυμπιακή κωπηλασία.. πολύ δύσκολα θα το τολμούσα τώρα ξανά. Για να πιάσουμε ξανά αυτό το επίπεδο θα πρέπει να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε με το Νίκο να κλειστούμε στο Σχοινιά να κάνουμε κοινοβιακή ζωή. Δυστυχώς έτσι όπως δουλεύουμε εμείς στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Σε κάποιες άλλες χώρες τα καταφέρνουν αλλιώς. Εμείς έχουμε πολύ έντονο το κοινοβιακό στοιχείο. Όταν έχεις πολύ μεγάλο πλήρωμα και είναι από διαφορετικές πόλεις ίσως είναι καλό. Έχει όμως τα χαρακτηριστικά του εγκλεισμού».

Απόστολε είστε με το Νίκο οι πρωτοπόροι που φέρατε την παράκτια στη χώρα. Στόχος σας είναι η ανάπτυξη της σε όλη την Ελλάδα;

«Χαιρόμαστε με το Νίκο που διαλέξαμε να ασχοληθούμε με την παράκτια κωπηλασία. Είναι κάτι που το σκεφτήκαμε από το 2010. Πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες ξέραμε ότι το 2013 θα έχουμε παράκτια. Μας άρεσε και το θέλαμε πάρα πολύ. Θεωρήσαμε ότι είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος για να είσαι στο χώρο. Θέλουμε να παραμείνουμε στην παράκτια και παρακαλάμε να αναπτυχθεί σε όλη την Ελλάδα. Ήδη κάνουμε προτάσεις σε φίλους μας στην Αθήνα. Η ανάπτυξη έρχεται συλλογικά. Όσο καλά και να πάει ένας όμιλος δεν αρκεί. Χρειάζεται να υπάρχει ένας ωραίος συναγωνισμός μεταξύ όλων των ομίλων. Φανταστείτε να είχαμε στη Θεσσαλονίκη παράκτια και στους τέσσερις ομίλους. Κάθε δεύτερη Κυριακή θα είχαμε κι έναν άτυπο αγώνα».

Βλέπουμε ότι οι σχέσεις μεταξύ των αθλητών της κωπηλασίας είναι πολύ καλές και υπάρχει δέσιμο μεταξύ τους και οικογενειακό κλίμα.

Αλεξάνδρα: «Πράγματι έτσι είναι»

Απόστολος: «Ο Νίκος για παράδειγμα εδώ στο κλαμπ του Ο.Φ.Θ θέλει να δημιουργήσει ένα οικογενειακό κλίμα και είναι πολύ σημαντικό. Τουλάχιστον στη δικιά μας την ομάδα ήμασταν πολύ τυχεροί. Όταν έχεις τόση ένταση και τόσο στρες για να πιάσεις τους στόχους σου αν δεν τα πας καλά και με την ομάδα, μετά είναι κόλαση. Εμείς πάντως περνούσαμε πολύ καλά με τους συναθλητές μας. Ίσως είναι και η φύση του αθλήματος έτσι που βοηθάει στο δέσιμο μεταξύ μας».

Αλεξάνδρα: «Αγαπάμε πάρα πολύ το άθλημα μας. Θέλουμε να το δούμε να εξελίσσεται και να γίνεται ακόμα πιο σύγχρονο. Ειδικά στην παράκτια κωπηλασία θεωρώ ότι είναι ένα είδος κωπηλασίας που μπορεί να το κάνει ο καθένας. Είναι έτσι κατασκευασμένες οι βάρκες που δεν εμποδίζεται από τίποτα. Μακάρι να προσελκύσει και ακόμα περισσότερες γυναίκες».

Σε λίγες μέρες ξεκινάει το παγκόσμιο της παράκτιας κωπηλασίας στο Περού.

Απόστολος: «Στο παγκόσμιο του Περού δεν μπορέσαμε λόγω υποχρεώσεων να πάμε με το Νίκο. Θα το ήθελα πάντως. Πέρα απ το ταξίδι που είναι κάτι που μ αρέσει, θα ήταν και μια πρόκληση να δοκιμάσουμε τα κύματα του Ειρηνικού ωκεανού. Θεωρητικά είναι πιο εύκολο να κωπηλατήσεις εκεί. Έχει να κάνει με το πώς θα μπορέσεις να πιάσεις το κύμα για να φύγεις. Στο παγκόσμιο της Θεσσαλονίκης το 2014 οι συνθήκες με τα κύματα ήταν τρομερά δύσκολες. Γι αυτό και έμεινε χαραγμένο στις μνήμες όλων και ειδικότερα των αθλητών. Ακόμα και φέτος στους Μεσογειακούς στην Πεσκάρα μας βρίσκανε και συζητούσαμε για το παγκόσμιο της Θεσσαλονίκης».

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η συζήτηση μας. Όπως καταλάβαμε πάντως ένα είναι σίγουρο. Και τους δύο θα τους ξαναδούμε προσεχώς σε δράση.. έτοιμους για νέες αγωνιστικές επιτυχίες.