ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ …ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ

ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ …ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ

Φίλε Αλέξη.
Θυμήθηκα, όταν και η αφεντιά μου θέλησε να υπηρετήσει την Κοινωνία, από το μετερίζι, όπως την αποκαλείς, της δημοσιογραφίας, την θεωρία σου, περί της ψυχικής δύναμης.
Τώρα, που μέσα από τη ανεμελιά, της καταδικασθείσας – και αυτής – αγροτικής μου απασχόλησης, είμαι σε θέση να εκτιμήσω, ακόμα περισσότερο, αυτή σου τη θεωρία και να παραδεχθώ ότι αντέχεις, παρά τις τόσες αντιξοότητες, στον στίβο της σκληρής, μα αντικειμενικής ενημέρωσης.
Δεν σου γράφω επαίνους.
Ούτε απολογούμαι, που, όντας εγώ τότε, στο «αντίπαλο» με σένα στρατόπεδο, σου φερόμουν, λυγισμένος στη γραμμή των τότε αφεντικών μου, τόσο μικρόψυχα, όσο μεγαλόψυχα εσύ με αντιμετώπιζες, κερνώντας μας ούζο, με το δικό σου ποτήρι γεμάτο παγάκια και Μπαλαντάινς.
Σου γράφω τούτες τις λέξεις, μόνο και μόνο για να ξεθυμάνει η οργή και ο θυμός που έχουν φουντώσει μέσα μου. Έγινα αυτήκοος μάρτυρας ενός διαλόγου μεταξύ κάποιων που παριστάνουν τους τοπικούς Άρχοντες και ενός του «συναφιού» δηλαδή...

και του «παλουκιού» της ψυχοβγαλμένης και φτηνά πουλημένης δημοσιογραφίας.
Έφυγα αηδιασμένος, όταν διαπίστωσα ότι επεξεργάζονταν σχέδιο εξόντωσηής σου, μέσα από το σύστημα των καταχωρήσεων, που οι «άρχοντες» υποστήριζαν ότι ελέγχουν.
Τόσο φτηνοί. Τόσο μικροί. Τόσο ξεδιάντροποι, αφού τον «διάλογο» αυτό τον διάνθισαν με ξεκαρδιστικό γέλιο.
Όμως, όταν στην ξάπλα μου, θωρώντας τα άγονα χωράφια, το ξανασκέφτηκα, θυμήθηκα κάποια επιχειρήματά σου, τότε, που και οι τότε «άρχοντες» σου συμπεριφέρονταν, με τον τρόπο των σημερινών.
Μας έλεγες τότε, φωναχτά, για να μπορούμε να το μεταφέρουμε, «Ξεκαρδιστείτε όσο αντέχει η λιπαρή καρδιά σας. Προσέξτε όμως, δέσμιοι του νηπιακού πραγματισμού με το αζημίωτο, μην πνιγείτε από τα γέλια, πριν καταποντιστείτε από την δρώσα ιστορία, που, σαν την αχλάδα, έχει πίσω την ουρά».
Τις σημειώσεις μου, φίλε μου, τις διατηρώ σαν Ευαγγέλιο.
Ε, λοιπόν, όπως και τότε, με δαύτους που δεν πνίγηκαν, αλλά η Κοινωνία, που γράφει ιστορία, τους κατέταξε όπου τους ταίριαζε, θα πράξει και με τους σημερινούς.
Μάλιστα, σήμερα, που η κατάσταση είναι δραματική για όλους, τους προειδοποιώ, ότι η οργή του λαού, σαν ωστικό κύμα, θα πάρει τη σαπίλα και τη δυσωδία και θα τη στείλει στον αγύριστο. Τα λόγια ασφαλώς είναι δικά σου από τότε.
Δύσκολο να με καταλάβει κανείς, έτσι όπως αντιδρώ.
Δυσκολότερο ακόμη να μου δικαιολογήσεις εσύ αυτήν την αντίδραση.
Όμως εγώ, έτσι νοιώθω, έτσι αντιδρώ.
Μήπως το ξέχασες αυτό;
Δυστυχώς οι θεσμοί ξεφτίζουν όταν τους εκπροσωπούν τέτοιου είδους «άρχοντες».
 

Υ.Γ. Είμαι βέβαιος πως το κείμενό μου αυτό θα το τιμήσεις σε ψηλό σημείο της πρώτης σελίδας.

Π.

Σ.Σ. Ο κάθε ανιστόρητος, ας σπεύσει να καταφύγει στην ιστορία, για να διαπιστώσει – και για τον εαυτό του – ότι κοντά στην ύβρη, καιροφυλακτεί η νέμεση.

 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΙΤΑΝΗ