13 Νοεμβρίου 1940: Η μάχη της Πέστιανης!!! ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

13 Νοεμβρίου 1940: Η μάχη της Πέστιανης!!!

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Όπως κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα εθνικής μνήμης και υπερηφάνειας ξυπνάω από τα χαράματα μαζί με την γυναίκα μου για να παρακολουθήσουμε από την τηλεόραση την παρέλαση στην Θεσσαλονίκη , έτσι και φέτος εδώ στο Μόναχο με βρίσκει το πρωινό καθισμένο στον καναπέ συντροφιά με την γυναίκα μου απολαμβάνοντας τον καφέ μας απέναντι μας η τηλεόραση .
Και οι δυό μας παρακολουθούμε από το κρατικό κανάλι τις λαμπρές ετοιμασίες στην (Νύφη του Θερμαϊκού) την όμορφη Θεσσαλονίκη μας για την μεγάλη παρέλαση.
Άθελα μου τα μάτια μου κλείνουν και η σκέψη μου με γυρνάει πίσω 71 Χρόνια ,πίσω σε αυτές τις ημέρες που έζησα και ζήσαμε πολλοί από κοντά ,παιδί τότε 12 χρονών στα 13 .

Από τα χαράματα οι Ιταλοί βομβαρδίζουv με βαρύ πυροβολικό το Φιλιάτι και ο αχός φτάνει μέχρι το χωριό μας.
Η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι με τους χιλιάδες στρατιώτες και το βαρύ οπλοστάσιο της είχε κηρύξει Πόλεμο στην πατρίδας μας, στην πονεμένη από τα τόσα δεινά του παρελθόντος.
Μιας χώρας μικρή σε πληθυσμό, φτωχή σε όλα της επομένως και σε οπλισμό.
Αλλά μια χώρα ένα Έθνος με ανείπωτη δίψα για λευτεριά βγαλμένη μέσα από τα στενά των Θερμοπυλών ποτισμένη με Αίμα και ηρωισμό από το περήφανο Σούλι μέχρι το αθάνατο στις ψυχές όλων μας Μεσολόγγι .
Αυτοί οι έλληνες απάντησαν τότε ομόψυχα στον ξένο κατακτητή (ΌΧΙ δεν θα σας αφήσουμε να πατήσετε και να λερώσετε τούτα τα Άγια χώματα της Πατρίδας μας) .


Ο Ιταλικός Στρατός έμεινε στον χώρο της Πίνδου (επί τόπου),στο κέντρο του Μετώπου φτάσανε μέχρι το Καλπάκι .
Εκεί τους περίμενε η VIII Μεραρχία με Διοικητή τον τον Στρατηγό Κατσιμήτρο ,όπου τους σταμάτησε και τους γύρισε πίσω .
Ενώ στον τομέα της Θεσπρωτίας οι Ιταλοί περάσανε τα σύνορα και φτάσανε μέχρι την Γέφυρα του Καλαμά στο χωριό Βάρφανη γνωστό σε όλους μας σήμερα ως Παραπόταμος.
Εκεί στις όχθες του Ποταμού Καλαμά περίμενε τους Ιταλούς το 628 Τάγμα Φιλιατών με Διοικητή τον Ταγματάρχη Παπαγεωργίου.
Τέσσερα μερόνυχτα κράτησαν σκληρές αυτές μάχες.

Η φασιστική Μηχανή μας βομβάρδιζε με όλα της τα μέσα ,όλμους βαρύ πυροβολικό αεροπορία και εμείς αμυνόμασταν με τον όποιο οπλισμό διαθέταμε ,κάθε κίνηση των Ιταλών να περάσουνε το ποτάμι είτε με το Ιππικό τους είτε με πλωτές σχεδίες οδηγούνταν σε αποτυχία τα (ΜΑΝΙΧΕΡ) των ελλήνων στρατιωτών πυροβολούσαν ασταμάτητα κάθε φορά που ο κατακτητής επιχειρούσε το γεφύρωμα βάφοντας κόκκινο τον ποταμό .
Στο σημείο εκείνο που o ταγματάρχης ήτανε έτοιμος για την μεγάλη αντεπίθεση έμαθε ότι είχε προδοθεί από τους ελληνομουσουλμάνους που ζούσαν στην Τσαμουργιά.
Αυτοι πέρασαν τους Ιταλούς από κρυφά περάσματα που οι ίδιοι γνώριζαν και τους φθάσανε έξω από την Ηγουμενίτσα .
Η προδοσία αυτή ανάγκασε τον Ελληνικό Στρατό να οπισθοχωρήσουν μήπως και περικυκλωθούν από τον εχθρό.

Το βράδυ τις 2 Νοεμβρίου του 1940 το χωριό μου η ΠΕΣΤΙΑΝΗ είχε γεμίσει με Στρατιώτες κουρασμένους, πεινασμένους και απογοητευμένους από την εσχάτη προδοσία ,χαμένοι από τους Λόχους τους καθ’ όλη την διάρκεια της Νύχτας προσπαθούσαν να ξεκουράσουν και ηρεμήσουν την ψυχή τους από τον χαμό τις μάχης να ακούσουν ένα ευχάριστο μαντάτο για τις τύχες των συμπολεμιστών τους.
Από την άλλη μεριά οι γυναίκες του Χωριού μας, που αγωνιούσανε και αυτές για τις τύχες των ανδρών τκαι των παιδιών τους που την ίδια στιγμή υπηρετουσαν και αυτά σε κάποια άλλη μονάδα του μετώπου, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια .
Αφήσανε γερόντους και παιδιά στα σπίτια και όλες μαζί παρουσιάστηκαν στους Αξιωματικούς των Μονάδων λέγοντας μονάχα μια λέξη(στις προσταγές σας) και αυτοί από την πλευρά τους καλωσόρισαν την προσφορά των γυναικών και αμέσως τους μιλήσανε για τις ελλείψεις και τις ανάγκες των Στρατιωτών τους.
Άλλες λοιπόν ξεκίνησαν να ζυμώνουν ψωμί άλλες έφεραν φέτα ,άλλες ελιές και μπόλικα αυγά,άλλες μάζεψαν κάλτσες μπλούζες και ότι άλλο μπορούσαν να προσφέρουν και τέλος τσάι από το βουνό για να ζεστάνουν το κορμί των κουρασμένων μας παιδιών.
Ταυτόχρονα οι ηλικιωμένες γυναίκες του Χωριού έβραζαν σε μεγάλα καζάνια νερό για να πλύνουν τα πόδια των Στρατιωτών που είχανε πληγιάσει από τις βρεγμένες κάλτσες και άρβυλα.


Μόλις τελείωσε το μάζεμα ανάψανε μεγάλες φωτιές στις αυλές των σπιτιών που ήταν κοντά στις βρύσες του χωριού και αμέσως ειδοποίησαν τους Αξιωματικούς να καλέσουν τους Στρατιώτες τους να έρθουν με τις καραβάνες τους και τα παγούρια τους, για φαγητό, να ζεστάνουν τα πληγωμένα πόδια τους κοντά στην φωτιά ,να φορέσουν καινούργιες κάλτσες και να στεγνώσουν τα βρεγμένα άρβυλα τους .
Αυτό κράτησε μέχρι τις πρωινές ώρες όπου φύγανε και οι τελευταίοι Στρατιώτες από το Χωριό.


Οι Πεστανιώτισες γυρίσανε με βουρκωμένα μάτια στα σπίτια τους με την σκέψη στους δικούς τους άνδρες στα δικά τους παιδιά στα δικά τους αδέρφια ,που και αυτά τούτην την ώρα ίσως να είχαν την ίδια ανάγκη για ένα πιάτο ζεστό φαί σε κάποια βουνοκορφή στο μέτωπο.
Τούτη την μέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσω την 3η Νοεμβρίου 1940 είχε απλωθεί στο χωριό μια απέραντη βουβαμάρα,ούτε φωνές ανθρώπων ούτε γέλια η κλάματα μικρών παιδιών ,ούτε βελάσματα ζώων,ούτε κελαηδίσματα πουλίων,όλοι πενθούσαν!.
Εκείνη την μέρα εκείνο το Μεσημέρι παρουσιάστηκε στο Χωριό μας μια μοίρα Ιταλικού Ιππικού κατευθυνθήκαν προς τις βρύσες του Χωριού πότισαν τα άλογα τους δίχως να μιλήσουν σε κανέναν και φύγανε.

Την επόμενη μέρα από το πρωί παρουσιάστηκαν στο Χωριό μας οι ΤSETA (ΟΙ ΤΣΕΤΑ είναι Αλβανοί πολίτες στους οποίους οι Ιταλοί δώσανε μισθούς και όπλα και χρησιμοποίησαν σαν πολιτοφυλακή).
Μετά καταλάβαμε ότι οι Ιταλοί Στρατιώτες οχυρώνανε με πολυβολεία το βουνό Μαλημάρε.

Στις 13 Νοεμβρίου 1940 τα χαράματα παρουσιάστηκε στον Λόφο Προφήτης Ηλίας (Πέστιανης) ο Ελληνικός Στρατός και συγκεκριμένα το 24Ο Σύνταγμα Πρεβέζης με Διοικητή τον Ταγματάρχη Τζίμα .
Οι Ιταλοί που ήταν καλά οχυρωμένοι μόλις τους αντιλήφθησαν την παρουσία των ελλήνων άρχισαν αμέσως το σφυροκόπημα με τον βαρύ οπλισμό(όλμους, πυροβολικό) που διάθεταν και την συνδρομή της Αεροπορίας .
Οι φαντάροι μας στον γυμνό Λοφίσκο του προφήτη Ηλία σχεδόν ακάλυπτοι προσπαθούσαν σέρνοντας να πλησιάσουν τον εχθρό σε απόσταση βολής ,την ίδια στιγμή ο Ταγματάρχης Τζίμας παρακολουθούσε την Μάχη και έδινε τις πρέπουσες διαταγές στους υφιστάμενους του .


Οι Πεστανιώτες από την πλευρά τους που μόλις πριν από δέκα μέρες είχαν αποχαιρετίσει τους Στρατιώτες ,μόλις είδαν όλον αυτόν τον χαμό της μάχης μάζεψαν τα γυναικόπαιδα και τους γέρους του Χωριού και κρύφτηκαν σε σπηλιές και χαραμάδες για να προφυλαχτούν από τους όλμους και τις οβίδες που σφύριζαν σαν τρελές .
Μα πριν αυτό σε συνεννόηση με τους αξιωματικούς είχαν τοποθετήσει σε συγκεκριμένα σημεία βαρέλες με νερό για να μπορούν οι έλληνες Στρατιώτες κατά την διάρκεια της Μάχης να γεμίζουν τα παγούρια τους, για φαγητό οι γυναίκες σκέφτηκαν με τα όσα μέσα διάθεταν να κάνουν κάτι που θα είναι και χορταστικό μα συνάμα και γευστικό .
Έτσι ζυμώσανε αυγά με τυρί και αλεύρι και σε καυτό λάδι τηγανίζαμε μια ωραία και χορταστική πίτα για τον κάθε στρατιώτη.
Οι νεαρές πεστανιωτισες δεν έμειναν και αυτές άπραγες μαζέψανε καρύδια,αμύγδαλα και ξερά σύκα τις λεγόμενες τσαπέλες και τα μοίρασαν στους Στρατιώτες για να ξεγελάνε την πείνα τους την ώρα που καρτερούσαν τον εχθρό..

Την δεύτερη μέρα των μαχών 14 Νοεμβρίου 1940 οι Στρατιώτες μας ανάγκασαν τους Ιταλούς να οπισθοχωρήσουν από την Λυκοτσόρα και να μαζέψουν τις δυνάμεις τους στο Κύριο Βουνό ίδιο βράδυ συνέβη και κάτι άλλο ,μια μεγάλη ομάδα από TSETA (Μισθοφόροι Αλβανοί ) ερχόμενοι από το Χωριό Σαλίτσα (γνωστό σήμερα ως Λάκα), κατευθυνόμενοι προς την Σπηλιά όπου κρυβόταν όλα τα παιδιά και γέροι του Χωριού με σκοπό να τους δολοφονήσουν, (Ακριβώς στην ίδια Σπηλιά επί Τουρκοκρατίας είχε σφάξει ο τούρκος κατακτητής μια ομάδα Καλόγηρων (,το αίμα των μαρτύρων αυτών της Χριστιανοσύνης βρίσκεται μέχρι σήμερα επάνω στους βράχους της Σπηλιάς ως αιώνιος μάρτυρας ηρωισμού αυταπάρνησης αλλά και βαθιάς Χριστιανοσύνης).
Το τυχερό όμως των συγχωριανών μας εκείνο το βράδυ ήτανε ότι ,μια ελληνική περίπολος που βρισκόταν χαμηλά του λόφου αντιλήφθηκε τις κινήσεις των TSETA άνοιξε Πυρ και τους απέτρεψαν από τα δόλια σχέδια τους.


Την επόμενη μέρα στις 15 Νοεμβρίου ο Ταγματάρχης Τζίμας διάταξε τους Λοχαγούς του του Πρώτου ,Δεύτερου και Τρίτου Λόχου ,να παρατάξουν του Στρατιώτες τους στους πρόποδες του Βουνού ,ενώ ο Τέταρτος Λόχος έμεινε στα μετόπισθεν για εφεδρεία .
Ο ταγματάρχης πέρασε λίγα μέτρα μπροστά από τους παρατεταγμένους Λόχους απευθυνόμενους στους Στρατιώτες του με κοφτή φωνή (βγαλμένη θαρρείς από τα τόσα αιματοκυλισμένα πεδία μαχών της ηρωικής τούτης φυλής ).
Μη τους φοβάστε θα τους Φάμε τους Μακαρονάδες ,εγώ θα βρίσκομαι πάντα μπροστά σας.
Μετά από αυτά τα από καρδιάς λόγια ύψωσε το ανάστημα του περνώντας μια βαθιά ανάσα και με μια διαπεραστική φωνή διάταξε (Άνδρες προσοχή, εφ΄ όπλου λόγχη ) .
Οι φαντάροι πήραν την Λόγχη τους από την θήκη τους την τοποθέτησαν στην κάνη των Μανιχερ και άρπαξαν με τα δύο τους χέρια τα όπλα τους προτεινόμενα προς τον εχθρό.


Την ίδια ακριβώς στιγμή ο ταγματάρχης Τζίμας βγάζει το όπλο του από την θήκη κάνει μεταβολή προς το βουνό και διατάζει τους Στρατιώτες του (ακολουθήστε με).
Αξιωματικοί και Φαντάροι πήραν τον ανήφορο προς το βουνό όπου είχε Ταμπουρωθεί ο εχθρός μέσα στα χαρακώματα
Στρατιώτες με προτεινόμενες Λόγχες τους ως αγρια ανεξημέρωτα Άτια όρμησαν κατά πάνω στον εχθρό φωνάζοντας (Αεερααα) ,με μια φωνή που διαπερνά τα βουνά τους λόγγους τις πόλεις τα Χωριά μας τις θάλασσες και τους Ωκεανούς φέρνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Νίκης (ΝΑΙ μωρέ τους Νικήσαμε!!) ,και τους διώξαμε μια για πάντα από το Χωριό μας από τα βουνά μας από την Πατρίδα μας.

Με αυτές τι εικόνες με αυτά τα ιδανικά πορεύτηκα και πορεύομε στο διάβα της ζωής, αυτά τα βιώματα διηγήθηκα διηγούμαι στα παιδιά και στα εγγόνια μου.

16 Νοεμβρίου ο Ταγματάρχης Τζίμας νικητής των Μαχών καβάλα στην άσπρη φοράδα του ακολουθούμενος από το Τάγμα του περνά μέσα από το Χωριό μας καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο που έχει βγει από τις σπηλιές να δοξάσει τα γενναία Τέκνα της Πατρίδας ,ταγματάρχης κοντοστέκεται χαιρετά Στρατιωτικά τους κατοίκους του Χωριού και λέγει τα εξής "Σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια ,εμείς δεν έχουμε καιρό για χάσιμο θα τους κυνηγήσουμε μέχρι να τους ρίξουμε στην Θάλασσα ,αλλά θέλω από εσάς ακόμη μια χάρη μου λείπουν Άνδρες ψάξτε να τους βρείτε και τιμήστε τους όπως τους αρμόζει σαν Άνδρες"
Εννοούσε σκοτωμένους στρατιώτες και οι Πεστανιώτες-Πεστανιώτησες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του.


Τις επόμενες μέρες στην αυλή του Αι Θανάση στο Νεκροταφείο του Χωριού κηδέψαμε με δάκρυα στα μάτια μοιρολογώντας τους αθάνατους ήρωες Ντάφο Γεώργιο (Στρ) από την Σενίτσα Θεσπρωτίας, Μπαλάφα Δημήτριο (Στρ) από την Άρτα .
Ενώ τον Λοχία Καραβασίλη Γεώργιο τον θάψανε οι Στρατιώτες του την ώρα της Μάχης στην Λυκοτσόρα κοντά σε έναν θάμνο με τα Σκαπανικά τους διότι ένας όλμος τον χτύπησε στην ωμοπλάτη και σχεδόν τον αποτεμαχισε και δεν ήθελαν ο Λοχίας τους να γίνει έρμαιο των κορακιών και των υπολοίπων σαρκοβόρων του βουνού.

Στο σημείο αυτό ανοίγω τα μάτια μου και η γυναίκα μου ρωτά χαμογελώντας αποκοιμήθηκες Αλέκο, κοιτάζω στην τηλεόραση όλου βλέπω χιλιάδες ανθρώπων συγκεντρωμένους έχουν έρθει για να χειροκροτήσουν τα νέα παιδιά τους φύλακες της πατρίδας αλλά και όλου του ‘έθνους μας δυστυχώς όμως ,μια ομάδα αγανακτισμένων απευθυνόμενοι στον πρόεδρο της δημοκρατίας αλλά και εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Χώρας τον αναγκάζουν να αποχωρήσει από την εξέδρα των επισήμων και από τον χώρο της παρέλασης.
Αλλά και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας όπου πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις οι μαθητές αντιδρούν ποικιλοτρόπως,(άλλοι χειρονομούν άλλοι γυρνούν απαξιωτικά τις πλάτες στους επισήμους ).
Πραγματικά δεν το πίστευα γιατί, γιατί να αμαυρώσουν μια τέτοια ιστορική μέρα μνήμης, γιατί να λοιδορήσουν έτσι τους τόσους λεβέντες μας που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποια χιονισμένη βουνοκορφή της Ηπέιρου , και της Αλβανίας δίχως το στερνό αντίο της Μάνας ,δίχως το καλό ταξίδι του Πατέρα ,δίχως το δάκρυ της αδερφής του , το ζεστό αντίο της αγαπημένης.
Τι να φταίει (αναρωτιέμαι) δεν μας φτάνουν τα τόσα δεινά που περάσαμε σαν λαός τόσο ρηχή μνήμη έχουμε ξεχάσαμε τις τόσες θυσίες τα τόσα βάσανα που περάσαμε για να είμαστε ελεύθεροι και όσα ήρθανε μετά οι μνήμες από τον Γράμμο και Βίτσι είναι ακόμα νωπές δηλαδή δεν μας έχει διδάξει τίποτα η ιστορία ,αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία που θα ήθελα να σχολιάσω μια άλλη φορά,πάντως τα μεγαλύτερα ΟΧΙ Και τα μεγαλύτερα ΝΑΙ τούτη η Φυλή τα έχει πει μόνο όταν ήταν μονιασμένο και αχρωμάτιστο .

Τα όσα συνέβησαν την 28 Οκτωβρίου 2011 προσβολή και αν θες όχι μόνο προσωπική αλλά προσβολή ως προς τους νεκρούς μας το έθνος μας αλλά και την πονεμένη τούτη χώρα και πόσο μάλλον για εμάς τους ηπειρώτες αφού εδώ στα μέρη μας χτυπά η καρδιά των γεγονότων του 1940.Διότη το ΟΧΙ το φώναξε μεν ολόκληρη η Ελλάδα διά ζώσης φωνής αλλά εδώ στην Ήπειρο (στο καλπάκι, στο χωριό μας την Πεστιανη και σε πόσα άλλα ακόμη μαρτυρικά χωριά του τόπου μας) το ΟΧΙ σφραγίστηκε με την ελληνική ψυχή και το αίμα των Ελλήνων από όλη την επικράτεια. Στο Καλπάκι τα παλικάρια της VΙΙΙ Μεραρχίας του Στρατηγού Κατσιμήτρου, στο χωριό μας την Πέστιανη τα παλικάρια 24 Συντάγματος με Διοικητή τον Ταγματάρχη Τζίμα.

Με όλα αυτά που έγιναν έχω να κάνω και μια πρόταση αφού οι κατά τα αδελφοί μας Μακεδόνες δεν μπόρεσαν η δεν θέλησαν να προφυλάξουν την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης στην συμπρωτεύουσα η Στρατιωτική παρέλαση θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει στην καρδιά των γεγονότων στο ηρωικό Καλπάκι εδώ που αναπαύονται υ ψυχές των ηρώων και εμείς οι ίδιοι οι Ηπειρώτες έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης γιατί χρωστάμε την ελευθερία μας στους λαμπρούς αυτούς νέους.


Επίσης θα ήθελα να κάνω και μια πρόταση στου τοπικούς άρχοντες του τόπου, όπως ξέρουμε ο Ιταλικός Στρατός πέρασε από τον Καλαμά κατέλαβε την Ηγουμενίτσα και τα περίχωρα της και ένα μέρος αυτού οχυρώθηκε στο βουνό Μάλεμάρε του χωριού Πέστιανη (σήμερα Κρυόβρυση) στις Μάχες που διηγήθηκα προ ολίγου χάθηκαν νέοι που τους είχε καλέσει η Πατρίδα και όχι μισθοφόροι .
Θα μπορούσε κάλλιστα στον λόφο του Προφήτη Ηλία να στηθεί ένα μνημείο όπου θα γράφονται τα ονόματα των πεσόντων , εκεί θα πραγματοποιείται ετησίως στο ομώνυμο παρεκκλήσι δοξολογία στην μνήμη των πεσόντων και έπειτα κατάθεση στεφάνων όχι μόνο από επισήμους αλλά και από κοντινούς συγγενείς των πεσόντων για να αποδείξουμε και στην πράξη σαν Ηπειρώτες σαν Θεσπρωτία ότι σεβόμαστε και τιμάμε αυτούς που μας έκαναν την μέγιστη τιμή να πολεμήσουν για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι, έτσι ώστε να μπορούν κάποιοι ακατονόμαστοι, ανενόχλητοι να καίνε την Σημαία μας και κάποιοι άλλοι να πουλούν την Πατρίδα σαν ένα σαν ένα μεταχειρισμένο παλτό.
Θα ήθελα ακόμα να προσθέσω ότι στον χώρο αυτό να μπορούσε να γίνει και μια αναπαράσταση των όσων διαδραματίστηκαν (με συμετοχή εθελοντών),πως δηλαδή παρέταξε τους άνδρες του ο Ταγματάρχης την ακολουθία όλων των παραγγελμάτων και την στιγμή που ξεχύθηκαν στον εχθρό σαν άγρια Άτια φωνάζοντας Αέρα!!.

Αυτές τις φωνές θα τις πάρουν οι νέοι μας που θα παρακολουθήσουν την αναπαράσταση και τις μετατρέψουν σε τραγούδια του τόπου μας Δέλβινο και Τσαμουριά και συνάμα όλοι μαζί να χορέψουμε τον δικό μας χορό τον Τσάμικο που τον έχουμε ξεχάσει και πραγματικά είναι δικός μας.
Ο χώρος για μια τέτοιου είδους εκδήλωση στον τόπο μας υπάρχει και μπορεί να διαμορφωθεί πολύ εύκολα με πραγματικά χαμηλό κόστος (γιατί ίσως προτρέξουν πολλοί να πουν σε καιρό κρίσης γυρεύεις έργα ,σαν απάντηση προκαταβολικά λαός χωρίς μνήμη δεν έχει μέλλον)τι εννοώ δηλαδή μπροστά στο μνημείο να γίνει μια ωραία πλατεία ,και στην πλαγιά προς τον αυχένα να γίνει ένα αμφιθέατρο όπου θα μπορεί άνετα ο κόσμος να καθίσει αναπαυτικά και να παρακολουθήσει την αναπαράσταση.
Το κόστος του έργου είναι πραγματικά μηδαμινό μπροστά στα οφέλη που θα αποκομίσουν οι επόμενες γενεές, πρώτον θα διδαχθούν οι νέοι πως οι ήρωες πολεμούσαν σαν έλληνες δεύτερον είναι ένας πνευματικός θησαυρός που θα μείνει για πάντα στα χέρια των επόμενων γενεών και τρίτον το έργο αυτό θα δώσει άλλες προοπτικές ανάπτυξης στον τόπο, μας μέσα από τους επισκέπτες που θα προσέρχονται για να μάθουν πως οι έλληνες έγραψαν ιστορία.

Με τιμή
Αλέξιος Τρουμπούκης