ΣΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ … ΑΓΓΕΛΙΚΑ

ΣΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ … ΑΓΓΕΛΙΚΑ

Έκθαμβοι έμειναν, αγαπημένη μας Αγγέλικα, όλοι όσοι ήρθαν να σε αποχαιρετήσουν, στο τελευταίο σου ταξίδι.
Βλέποντας κανείς το θεϊκά γαλήνιο πρόσωπό σου, την γλυκύτητά σου και την ικανοποίηση που έφεγγε σ’ αυτό, αναρωτιόντουσαν, τι ήταν αυτό, που δεν επέτρεψε να έχεις ίχνος πόνου.
Ναι, αγαπημένη μας Αγγέλικα.
Μόνο εσύ, η γλυκιά μανούλα, θα μπορούσες, να φύγεις με χαρά, ικανοποίηση και ίσως και ευγνωμοσύνη και να εγκαταλείψεις τούτον τον κόσμο.
Γιατί μόνο εσύ ένοιωσες το δέος της ανταλλαγής δύο ζωών.
Έδωσες τη δική σου ζωή, στη νέα, που έβγαλες από τα σωθικά σου.
Όμως, καρδούλα μας, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορέσαμε να σε ακολουθήσουμε.
Για όλους εμάς, ο δικός σου αποχαιρετισμός, ήταν αβάσταχτος, βαθύς και προκάλεσε πόνο, ανείπωτο.
Για μας όλους, δεν πρόλαβες να χαρείς τη ζωή σου.
Δεν πρόλαβες να χαρείς το δικό σου σπίτι, που με τόσους κόπους έχτισες, με τον ευγενικό σου σύζυγο, τον αγαπημένο σου Φάνη.
Δεν πρόλαβες, αγαπημένη μας Αγγέλικα, να ζήσεις από κοντά την πορεία της ζωής του πρωτότοκου παιδιού σου, της μικρής κουκλίτσας, της Γεωργίας.
Δεν πρόλαβες να της δώσεις τα πρώτα μαθήματα της ζωής της.
Δεν χόρτασες να την συνοδεύεις στο και από το σχολείο της, να την βοηθήσεις στα μαθήματά της.
Να τη μεγαλώσεις.
Να κερδίσεις τη φιλία της.
Να της συμπαρασταθείς στα πρώτα σκιρτήματα της καρδούλας της.
Να της δώσεις τις απαντήσεις, στα πρώτα της, μεγάλα ερωτήματα.
Δεν πρόλαβες, αγαπημένης μας Αγγέλικα, να θηλάσεις το δεύτερο βλασταράκι σου, να ρουφήξεις την ανασούλα του, να τις δώσεις τα πρώτα βελούδινα φιλιά και χάδια, όπως κάθε μανούλα στο νεογέννητο της.
Έφυγες, πολυαγαπημένης μας Αγγέλικα, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό, στην καρδιά και τη ζωή του Φάνη, που τόσο αγάπησες, τόσο ερωτεύτηκες.
Ένα τεράστιο κενό, στην πραγματοποίηση των κοινών ονείρων σας.
Να τελειώσετε το σπίτι σας, που πέτρα – πέτρα μαζί ξεκινήσατε, σχεδιάζοντας να στεγάσετε και τον έρωτά σας και την ευτυχία των παιδιών σας.
Έφυγες, κούκλα μας, εγκαταλείποντας τους δύο γονείς σου και τον Μάκη, τον αδερφούλι σου, στον αβάσταχτο πόνο, χωρίς ποτέ να πάρουν κάποια απάντηση στο μεγάλο τους ΓΙΑΤΙ;, που θα τους ακολουθεί στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Εσύ, Αγγέλικα, είχες τον λόγο, που έφυγες έτσι γαληνεμένη, όπως ήσουν και στη ζωή.
Όμως οι συμπατριώτες σου, οι γνωστοί, οι φίλοι και οι συγγενείς, δεν συμβιβάστηκαν μ’ αυτήν την ιδέα.
Ήρθαν και με καυτά δάκρυα σε αποχαιρέτησαν, χωρίς καλά – καλά να πιστέψουν, πως δεν θα σε ξαναδούν.
Ακόμη και ο ουρανός της Θεσπρωτικής γης, που σε σκέπασε στα σπλάχνα της, δεν άντεξε αυτόν τον αναπάντεχο, βίαιο και άδικο χαμό.
Τα δάκρυά του, βρόχινες σταλαματιές, σε συνόδεψε σ’ όλο σου αυτό το τελευταίο ταξίδι.
Γι’ αυτό, καρδούλα μας, από εκεί ψηλά, που τώρα πια, μας παρακολουθείς, μη μας μαλώσεις για τον πόνο που νοιώθουμε.
Μ’ αυτόν τον πόνο θα σε θυμόμαστε και κάθε φορά που θα συναντάμε τα αγαπημένα σου πρόσωπα, τις πεντάρφανες κορούλες σου, τον αγαπημένο σου Φάνη, τους χαροκαμένους γονείς σου, έτσι με τον ίδιο πόνο θα σε θυμόμαστε.
Αν και συ, Αγγέλικα, είσαι πια στις αγκαλιές των αγγέλων, που σε ανέλαβαν, στον άλλο κόσμο.