Όχι άλλα δάκρυα για τη διάσπαση Μπροστά στη μνημονιακή μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ

Όχι άλλα δάκρυα για τη διάσπαση

Μπροστά στη μνημονιακή μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ

 

Σαστισμένα κι αμήχανα παρακολουθούμε τα μέλη του και ο κόσμος της Αριστεράς την τερατώδη μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣυΡιζΑ. Δεν είναι μόνο ότι εγκαταλείπονται οι προγραμματικές διακηρύξεις, απαξιώνονται οι συνεδριακές θέσεις και συντρίβεται ακόμη και ο πυρήνας και ψυχή του κόμματος, ο αντιμνημονιακός αγώνας και η δέσμευση κατάργησης της λιτότητας, είναι και ο κυνικός τρόπος με τον οποίο συντελείται αυτή η μετάλλαξη από την ηγετική ομάδα: επίκληση «επιχειρημάτων» δανεισμένων από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, άτυπη συγκυβέρνηση στη Βουλή με ΠΟΤΑΜΙ ΠΑ.ΣΟ.Κ., Νέα Δημοκρατία, στοχοποίηση των διαφωνούντων, επίσπευση της ψήφισης του Υπέρμνημονίου με αντικοινοβουλευτικές διαδικασίες, αδρανοποίηση των οργανώσεων του κόμματος κι απαξίωση των καθοδηγητικών οργάνων του, και τέλος σχεδιασμός για εκλογές εξπρές μέσα στο Σεπτέμβρη για την εκκαθάριση του κόμματος από τους διαφωνούντες βουλευτές, τα στελέχη και τα μέλη του. Ο νέος «κοινωνικός» ΣY«ΡIζΑ» που θα προκύψει από τις εκλογές και το συνέδριο παρωδία - που θα κληθεί κατόπιν εορτής να επικυρώσει τα τετελεσμένα- θα είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του «αιώνιου ΠΑ.ΣΟ.Κ.» με ενσωμάτωση των μηχανισμών και των πρακτικών του.

Πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ;

Σε πείσμα όσων αρέσκονται να ερμηνεύουν τα γεγονότα με απλουστευτικά και συχνά ανιστορικά σχήματα μιλώντας για «προδοσία» ή «ξεπούλημα», η ιστορία εξελίσσεται συχνά πέρα από τις προθέσεις των πρωταγωνιστών και είναι πάντοτε πιο σύνθετη. Δεν πρόκειται για προδοσία, αλλά για συντριπτική αποτυχία της κεντρικής στρατηγικής που επιβλήθηκε από την ηγετική ομάδα του ΣυΡιζΑ και εφαρμόστηκε τους πέντε μήνες διαπραγμάτευσης. Ή στρατηγική αυτή συμπυκνώνεται στην πίστη για τη δυνατότητα συμφωνίας –αμοιβαία επωφελούς, ή τουλάχιστον διαχειρίσιμης ή εντέλει έστω ανεκτής– στην οποία οι δανειστές τάχα θα υποχωρούσαν μέσα από διαπραγματεύσεις. Υποτίθεται, δηλαδή, ότι η ηγεσία της Ε.Ε. θα αποδεχόταν τα δίκαια των αιτημάτων της ελληνικής κυβέρνησης και θα υποχωρούσε στη δύναμη των επιχειρημάτων των εκπροσώπων της: «Η Μέρκελ θα συμφωνήσει και θα είναι μέρα μεσημέρι», όπως δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτική προεκλογική συνέντευξη. Η υποχώρηση των εταίρων μέσω διαπραγμάτευσης επιβλήθηκε ως αυτονόητη στις συζητήσεις στις οργανώσεις του ΣυΡιζΑ σε τέτοιο βαθμό που απέκλειε ή ακόμη και στιγμάτιζε οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή ακόμη και υπόνοια για την ανάγκη κατάστρωσης εναλλακτικού σχεδίου σύγκρουσης. Και αυτό παρόλο που υπήρχαν προειδοποιητικές φωνές κι από την αριστερή πτέρυγα κι από άλλους συντρόφους που μιλούσαν για το εχθρικό κλίμα και την αδιαλλαξία που θα αντιμετώπιζε η ελληνική κυβέρνηση στην Ευρώπη και μολονότι οι συνεδριακές θέσεις προσδιόριζαν αντίμετρα σε περίπτωση εκβιασμού από τους δανειστές.

Κατ' αυτό τον τρόπο η ελληνική κυβέρνηση εγκλωβίστηκε κατά την πεντάμηνη παρατεταμένη διαπραγμάτευση σε συνεχείς υποχωρήσεις: αποκήρυξε εξαρχής κάθε ιδέα εξόδου από το ΕΥΡΩ, υπέγραψε την παράταση του προηγούμενου μνημονίου, δεσμεύτηκε για την πληρωμή του χρέους στο ακέραιο, αποποιήθηκε μονομερείς ενέργειες, δεν αντέδρασε στον εκβιασμό της χρηματοδοτικής ασφυξίας, «στέγνωσε» τα δημόσια ταμεία για να πληρώσει το ΔΝΤ, ανέχτηκε τον εξευτελισμό των τελικών διαπραγματεύσεων. Έκανε, θα μπορούσε να πει κανείς, όλα όσα θα αποδυνάμωναν τη θέση της τόσο, ώστε την ώρα του ύστατου εκβιασμού να μην υπάρχει δυνατότητα διαφυγής! Και, όταν έφτασε η τελική ώρα της απόφασης, ακόμη και η λαική ετυμηγορία (62%) του δημοψηφίσματος - το οποίο μάλλον πρέπει να ερμηνευτεί ως «αποκοτιά» του Αλέξη Τσίπρα στις πιέσεις των εταίρων για οικουμενική ή ως προσπάθεια μεταφοράς της ευθύνης του ΝΑΙ στο λαό - προδόθηκε την ίδια τη νύχτα των αποτελεσμάτων, εφόσον οποιαδήποτε προοπτική ρήξης είχε εξαρχής αποκλειστεί από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια, η τέλεια συνταγή για την ήττα!

Μπορούμε «να το αλλάξουμε»; «να το διορθώσουμε; «να αποδεσμευτούμε»; να… να…;

ΟΧΙ. Δεν μπορούμε τίποτε από τα παραπάνω. Το 3ο «αριστερό» Υπερμνημόνιο, δεν είναι απλώς κάποιοι νόμοι. Είναι καθεστώς. Καθεστώς αποικιοποίησης της χώρας. Και, όπως ρητά προβλέπεται, κάνενα νομοσχέδιο δεν μπορεί να κατατεθεί για ψήφιση, καμία κυβερνητική απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς την έγκριση της «τερατρόικα». Καμιά «φιλολαική» διαχείριση δεν μπορεί να υπάρξει, ενώ ιλαρότητα προκαλούν οι διακηρύξεις για καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, όπως αποδείχτηκε από το προαπαιτούμενο της ασυλίας του Γεωργίου, υπεύθυνου για το σκάνδαλο της διόγκωσης του ελλείμματος ή τον εξαναγκασμό σε «παραίτηση» του γενικού γραμματέα εσόδων εξαιτίας του σκανδάλου της κρατικής περιουσίας. Με Μάρδα, Σαγιά, Σπρίτζη και Πανούση είναι σίγουρο ότι οι ολιγάρχες θα αισθάνονται μεγάλη …ανασφάλεια. Η μόνη διαφορά που θα έχουν οι Υπουργοί και οι βουλευτές μιας μνημονιακής Κυβέρνησης Συριζα από τους προηγούμενους Σαμαροβενιζέλους, είναι ότι αυτοί θα είναι οι επόμενοι. Δε θα πρόκειται για ΔΙΚΗ ΜΑΣ Κυβέρνηση, αλλά για μια τραγωδία για την Αριστερά και το λαό, μια βίαη απαξίωση της ιστορίας και του ονόματος της Αριστεράς. Αν οι μνημονιακοί νόμοι ψηφιστούν στα μέσα Αυγούστου, αυτοί θα είναι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές του Φθινοπώρου. Ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία για αυτό. Και τότε το μόνο που θα έχει να κάνει το έκτακτο Συνέδριο θα είναι να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της ηγετικής ομάδας με ό,τι αριστερό θα έχει απομείνει στο κόμμα.

Στο πλαίσιο αυτό η μνημονιακή στροφή δεν είναι δυνατόν να γίνει ανεκτή με το πρόσχημα της ενότητας ή της μη διάσπασης. Η ενότητα δεν είναι μεταφυσική αξία, αλλά πολιτική αναγκαιόπτητα στη βάση κοινών ιδεών, στόχων και πρακτικών. ο Κυβερνητικός ΣυΡιΖα έχει διαρρήξει αυτό το κοινό πλαίσο, κουρελιάζοντας το πρόγραμμα, την ιστορία και τις ιδέες του κόμματος. Η «ενότητα» στη βάση του 3ου Υπερμνημονίου συνιστά - και ετσι θα ερμηνευτεί και από την κοινή γνώμη - ΣΥΝΕΝΟΧΗ. Η κυβερνητικός ΣυΡιΖα ενδιαφέρθηκε να μην είναι «παρένθεση». Λησμόνησε ωστόσο, τον προσδιορισμό «αριστερή». Οι αριστεροί δεν έχουν κανένα λόγο να αυτοκτονήσουν ηθικά, ψυχικά και πολιτικά παραχωρώντας τη συναίνεσή τους στη μνημονιακή διακυβέρνηση και μετάλλαξη. Στο επιχείρημα των Κυβερνητικών εντός ΣυΡιΖα «Θα ρίξετε την Κυβέρνηση και θα μας φέρετε πίσω τους δεξιούς; » η απάντηση είναι απλή: Οι δεξιοί δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν, γιατί έχουν λιντσαριστεί πολιτικά από λαό, επειδή εφάρμοσαν μνημόνια. Αλλωστε, όλοι (δανειστές, ντόπια διαπλοκή κ.λπ.) είναι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ με την προοπτική εφαρμογής Μνημονίου από «αριστερή» Κυβέρνηση και για αυτό κανείς από αυτούς δεν τόλμησε να ρίξει την Κυβέρνηση παρόλο που έχασε τη δεδηλωμένη. Η ηγετική ομάδα του ΣυΡιΖα - είναι σίγουρο πια - θα κάνει τη «βρώμικη» δουλειά και θα ακολουθήσουν κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού, εθνικής ενότητας, κοινωνικής σωτηρίας… μέχρι να ολοκληρωθεί το έγκλημα. Οι αριστεροί του ΣυΡιΖα γιατί να δεχτούν να γίνουν συνεργοί;

Τι να κάνουμε;

Ο κόσμος της Αριστεράς δεν μπορεί να μένει αμήχανος μπροστά στις εξελίξεις. Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην ομιλία του στην εκδήλωση της «Αριστερής Πλατφόρμας» :

« Το μεγάλο (κοινωνικό) ρήγμα είναι ακόμη ενεργό, περισσότερο από ποτέ μάλιστα. Και δεν χωρίζει βέβαια υπαρκτούς ευρωλάγνους και ανύπαρκτους δραχμολάγνους, ούτε ιδεοληπτικούς και ρεαλιστές. Χωρίζει το έθνος των εργαζομένων, την Ελλάδα του σωματικού και πνευματικού μόχθου, από την Ελλάδα των ολιγαρχών και της υποταγής.Αυτή είναι η περίφημη «κοινωνία» που μας περιμένει και μας κρίνει όλους. Κι αυτή η κοινωνία χρειάζεται επειγόντως μια καινούργια ελπίδα, ένα μεγάλο μέτωπο όλων των προοδευτικών, λαϊκών, πατριωτικών δυνάμεων, από το οποίο δεν περισσεύει κανείς- εκτός από τη μωροφιλοδοξία, τη μεγαλοστομία και τον μικροηγεμονισμό.

Είναι απολύτως αναγκαίο με γρήγορα βήματα - όχι με μακρόχρονες εσωκομματικές διεργασίες για τις οποίες δεν υπάρχει χρόνος - να κινηθούν όλοι οι χώροι της Αριστεράς που μπορούν να εκφράσουν το αριστερό, λαικό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό ΟΧΙ στην κατεύθυνση της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα. Αυτό είναι το απολύτως επείγον ζήτημα της στιγμής »

Μητσέλος Σπύρος
Μέλος Γραμ. ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ