Εμπορικός Σύλλογος Ηγουμενίτσας: Πρώτη στροφή αριστερά κι έπειτα όλο δεξιά

Εμπορικός Σύλλογος Ηγουμενίτσας: Πρώτη στροφή αριστερά κι έπειτα όλο δεξιά

Το 2010, μας έθεσαν το δίλλημα «καταστροφή ή 1ο Μνημόνιο».

Το 2012, ξανά «καταστροφή ή 2ο Μνημόνιο».

Εν τω μεταξύ, σε αυτά τα χρόνια, μέσα σε αυτά τα Μνημόνια, η κοινωνία γνώρισε πρωτοφανή φτωχοποίηση και οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, συνεχή μείωση των εισοδημάτων τους. Τα χιλιάδες λουκέτα, η τεράστια ανεργία, η εκτίναξη των χρεών των επαγγελματιών και των νοικοκυριών, η εκποίηση των ιδιωτικών περιουσιών ήταν το αποτέλεσμα συγκεκριμένων, ψηφισμένων νόμων, από συγκεκριμένα κόμματα που εξέφραζαν το παραπάνω δίλλημα.

Ο λαός, διαπιστώνοντας ότι η πραγματική καταστροφή του έρχεται μέσα στα Μνημόνια, την εξυπηρέτηση του χρέους και τις απαιτήσεις των δανειστών, γύρισε την πλάτη σε αυτά τα κόμματα, πιστεύοντας τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως, η «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση, αφού ξόδεψε πέντε μήνες, διαπραγματευόμενη μνημόνια και αρνούμενη να καταργήσει και τα προηγούμενα, τελικά υπέγραψε το τρίτο και τελευταίο, το δικό της «αριστερό» Μνημόνιο, αφού έπειτα από αυτό δεν θα χρειαστεί να υπάρξει άλλο σε μια χώρα ερειπίων.

Σε αυτό το πεντάμηνο εξυπηρέτησε το κρατικό χρέος κανονικά, κάνοντας εσωτερικό δανεισμό από τα ασφαλιστικά Ταμεία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και κάθε δημόσιο φορέα, διατήρησε άθικτα όλα τα μνημονιακά μέτρα της προηγούμενης πενταετίας, πέρα από κάποιες αποφάσεις εντυπωσιασμού, δεν άγγιξε ούτε έναν «ολιγάρχη», δεν εκπόνησε ούτε ένα πλάνο διεξόδου της χώρας από τους οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς. Με τέτοια συμπεριφορά, μόνον οι αφελείς πίστευαν ότι θα πραγματοποιούσε τις προεκλογικές της υποσχέσεις.

Κατέληξε στο δημοψήφισμα, ενώ γνώριζαν όλα τα κυβερνητικά στελέχη ότι θα πραγματοποιηθεί σε συνθήκες ελέγχου κίνησης κεφαλαίων, με σύσσωμη την μνημονιακή αντιπολίτευση, το μιντιακό κατεστημένο, τις συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων και τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» υπέρ του «ναι». Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της! Ο Ελληνικός λαός ξεπέρασε, σχεδόν, όλους τους εκβιασμούς και ψήφισε «όχι» στο χαμηλότερο – είναι αλήθεια – δυνατό ποσοστό του 61%, αντί για 80%.

Ο καθένας «μεταφράζει» αυτό το «όχι» σύμφωνα με τους δικούς του πόθους. Υπάρχει όμως και η ακριβής μετάφραση που είναι «όχι στα μνημόνια, στη φτώχεια, στην καταστροφή του λαού». Η κυβέρνηση πήγε ένα βήμα παραπέρα, μεταφράζοντας το «όχι» ως «ναι»: Ναι στα μνημόνια, ναι στα κόμματα που αποδοκιμάστηκαν στις τελευταίες εκλογές, ναι στην αθέτηση όλων των προεκλογικών υποσχέσεων.

Η επίκληση της κυβέρνησης στους «εκβιασμούς των δανειστών» ήταν, μάλλον, το τελευταίο επικοινωνιακό τέχνασμα, για να αποδεχτούμε τη βάρβαρη πολιτική που θα εφαρμόσει κι ίδια να βγει αλώβητη, τουλάχιστον μέχρι να νιώσουμε τα μέτρα στο πετσί μας. Το ότι είχε να αποφασίσει ανάμεσα στις δυο προτάσεις του γερμανικού κεφαλαίου, αποδεικνύει ότι δεν είχε ποτέ κανένα ελληνικό σχέδιο Β.

Ένας ένας, θα ψηφιστούν όλοι οι νόμοι, οι οποίοι θα προστεθούν στους προηγούμενους τετρακόσιους για να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της ιερής και τεράστιας δημόσιας περιουσίας σε τιμές «κοψοχρονιά», τα χωράφια θα ερημώσουν, οι άστεγοι θα πολλαπλασιαστούν με την άρση της προστασίας από τους πλειστηριασμούς, οι απολύσεις θα απελευθερωθούν για τις πολυεθνικές, η υποαπασχόληση και η μαύρη εργασία θα καταστούν ο κανόνας των εργασιακών σχέσεων, οι συντάξεις θα γίνουν προνοιακό επίδομα για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους.

Όσο για μας, τους εμπόρους, βιοτέχνες και επαγγελματίες, δεν υπάρχει, πλέον, ελπίδα επιβίωσης. Δεν μπορούμε, ήδη, να πληρώσουμε τα υψηλά ποσοστά φορολόγησης – όχι των εισοδημάτων μας, αλλά των εξωφρενικών τεκμηρίων διαβίωσης – τις τεράστιες προκαταβολές φόρου, το τέλος επιτηδεύματος, τις ληστρικές εισφορές του ΟΑΕΕ, ούτε τα προηγούμενα, μνημονιακά χρέη που νομιμοποίησε η «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση με τις 100 δόσεις.

Δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε με την συνεχιζόμενη πτώση της κατανάλωσης, που φέρνει το «Αριστερό» Μνημόνιο. Δεν θα μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε τις πολυεθνικές που πήραν τα πάντα, τώρα και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Οι συλλογικοί φορείς της χώρας, όλων των κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, δεν έχει νόημα, πια, να μάχονται με συντεχνιακό τρόπο για να μετριάσουν το ένα ή το άλλο μέτρο που τους θίγει, την ώρα που η κοινωνία δέχεται συνολική επίθεση. Οφείλουν να πάρουν σαφή θέση αν τάσσονται με την πολιτική αυτών των έξι χρόνων ή απέναντί της.

Σε λίγο, κόμματα, μέσα μαζικής ενημέρωσης, συνδικαλιστικοί φορείς, θα αρχίσουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις συνέπειες, τάχα, των νέων μέτρων και να δείχνουν την υποκριτική τους συμπόνια στον λαό που στενάζει. Δεν δικαιούνται να ομιλούν, αν έχουν στηρίξει την πολιτική των Μνημονίων, λοιδορώντας όλες τις άλλες προοπτικές της χώρας.

Οι συλλογικοί φορείς των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, πρέπει να θέσουν ως κοινό στόχο, ως στόχο της κοινωνίας, την ανατροπή όλων των μνημονιακών νόμων, όλων των εκβιασμών, όλων των μονόδρομων που καταστρέφουν τη χώρα και να επεξεργαστούν σχέδια ουσιαστικής ανασυγκρότησης της χώρας, απαλλαγμένης από τη μέγγενη των χρεών και των κυβερνήσεων που φροντίζουν να πλουτίζουν οι λίγοι.

Αλλιώς, η σταθερή πορεία προς την καταστροφή του λαού, θα είναι μη αναστρέψιμη.