Η Κυβέρνηση πέρασε αμετάκλητα την κόκκινη γραμμή Ο καθείς και η ευθύνη του

Η Κυβέρνηση πέρασε αμετάκλητα την κόκκινη γραμμή

Ο καθείς και η ευθύνη του

Του Σπύρου Μητσέλου

Η προσπάθεια στήριξης της συμφωνίας με το εκβιαστικό δίλημμα: 3o Μνημόνιο ή εθνική καταστροφή -Grexit αποτελεί αντιγραφή των αντίστοιχων εκβιασμών προς την κοινωνία των μνημονιακών κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, τους οποίους πολύ σωστά τότε είχαμε αρνηθεί. Υιοθετώντας το τώρα «νομιμοποιούμε» όλους αυτούς με τους οποίους βρισκόμασταν σε ασυμβίβαστη σύγκρουση και τους καταγγέλλαμε - σωστά - ως εκβιαστές και υποτελείς. Το αποτέλεσμα θα είναι η δικαιολογημένη αίσθηση στους πολίτες ότι «όλοι είναι ίδιοι». Και θα έχουν δίκιο!

Σε ένα δεύτερο επίπεδο η προβολή ενός τέτοιου διλήμματος γεννά την εύλογη υποψία ότι εδώ και πέντε μήνες οδηγήθηκαν από την ηγετική ομάδα τα πράγματα μέσα από εξόφθαλμα λάθη και διαρκείς υποχωρήσεις σε τέτοιο αδιέξοδο, ώστε να ψηφιστεί ένα τρίτο Μνημόνιο εκβιαστικά ως «μονόδρομος» . Επιπλέον συνεπάγεται την αναγνώριση αποτυχίας των υπευθύνων της διαπραγμάτευσης (Δραγασάκης, Σταθάκης, Βαρουφάκης), οι οποίοι θα έπρεπε ήδη να έχουν παραιτηθεί, εφόσον για πέντε μήνες καθησύχαζαν την κοινωνία και βεβαίωναν για τη δυνατότητα έντιμης συμφωνίας (Σταθάκης: « Πέντε πάνω πέντε κάτω θα τα βρούμε με τους Ευρωπαίους»). 

Το επιχείρημα ότι ο κόσμος δεν ήθελε έξοδο από το ΕΥΡΩ ή δεν είχαμε λαικη νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο βαραίνει όχι τον λαό, αλλά την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αρνούνταν με νύχια και δόντια να θέσει αυτό το θέμα όχι στο λαό , αλλά ούτε και στις συζητήσεις εντός ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη συνιστά παραμόρφωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στο οποίο ένα 62% ψηφισε ΟΧΙ κόντρα σε θεούς και δαίμονες που υποστηριζαν ότι αυτή η ψήφος οδηγεί εκτός ΕΥΡΩ και Ε.Ε.

Μετά απο την αποδοχή της ταπεινωτικής συμφωνίας, υποστηρίζεται από συντρόφους ότι δε χάθηκε ο πόλεμος, εφόσον η μάχη των μαχών θα είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής. Πρόκειται για τη μόνιμη επωδό των Πασόκων την περίοδο του πρώτου Μνημονίου. Μόνο και μόνο η μετάθεση του αγώνα από την κατάργηση της λιτότητας και των μνημονίων στην πάταξη της φοροδιαφυγής συνιστά εκφυλισμό για ένα αριστερό κόμμα. Υποτίθεται ότι η έντιμη Κυβέρνηση θα βάλει χέρι στους ολιγάρχες και τους εύπορους πολίτες, θα βάλει τάξη στα οικονομικά, θα καταπολεμήσει τη διαφθορά και θα εξασφαλίσει έτσι ένα σημαντικό « κομπόδεμα » ώστε αύριο να μπορεί να αντισταθεί στους δανειστές ή ακόμη και να περάσει στην δραχμή χωρίς κλυδωνισμούς. 

Πρόκειται για αφελή φαντασίωση ή ευτελή προπαγάνδα. Χωρίς να ακυρώνεται η σημασία τους, δεν πρόκειται να αλλάξουν σε τίποτε σημαντικό τη γενική εικόνα της οικονομίας. Ακόμη και αν διαχειρστούμε έντιμα και αποτελεσματικά τα δημοσιονομικά και φορολογικά, ακόμη και αν τα βάλουμε με τους …εφοπλιστές, τα έσοδα θα κατευθύνονται πάντοτε στο αδηφάγο χρέος και οι δανειστές θα ζητούν όλο και περισσότερα μέτρα. Άλλωστε ας μην περιμένει κανείς και τίποτε σπουδαίο. Το πολύ να κυνηγήσουμε τους τυροπιτάδες για τις αποδείξεις... Γιατί μην περιμένει κανείς μετά από τόσο σκληρά μέτρα να τα βάλει η Κυβέρνηση με τους ολιγάρχες... Αντίθετα όλο και θα κλίνει προς αυτούς για να βρει τη στήριξη που θα χάνει στην κοινωνία.

Ήδη παρουσιάζονται στον τύπο φαινόμενα συμβιβασμού και εξυπηρετήσεων , με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανάληψη έργων της Περιφέρειας Αττικής από τη Siemens παρά την αντίδραση πολλών περιφερειακών μας συμβούλων. Άλλωστε αν ήθελε να συγκρουστεί με ολιγάρχες, θα είχε ξεκινήσει να το κάνει εδώ και 5 μήνες. Πιθανόν να « διαπομπεύσει » κάποιον για λόγους επικοινωνιακούς ή επειδή τον δώσουν οι άλλοι ως εξιλαστήριο θύμα. Στις δυσκολίες να προσθέσουμε ότι έτσι κι αλλιώς από εδώ και πέρα θα έχουμε κυβέρνηση εξαρτημένη από το ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ. Γιατί πως θα περάσει τους εφαρμοστικούς νόμους;

Η στιγμή είναι οριακή για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χώρα. Τίποτε δε θα είναι πια ίδιο. Η Κυβέρνηση πέρασε τον Ρουβίκωνα και βρίσκεται απέναντι στην κοινωνία που την στήριζε. Ο κίνδυνος «εξαέρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικός, όσο διολισθαίνει στη μνημονιακή λογική των προηγούμενων.