Θεσπρωτία: Όποιοι δεν μπορούν να μείνουν στο… πλοίο, ας το εγκαταλείψουν

Θεσπρωτία: Όποιοι δεν μπορούν να μείνουν στο… πλοίο, ας το εγκαταλείψουν

Είναι γεγονός ότι το βάρος της άσκησης εξουσίας, απ’ όποια θέση και αν καλείται κανείς να το πράξει, είναι ιδιαίτερα μεγάλο. 

Πολύ περισσότερο η διαχείριση της εξουσίας, αφού έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, ότι δεν μπορούν όλοι να είναι το ίδιο αποτελεσματικοί.

Παραδείγματα πολλά, αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτή τη στιγμή να τα παραθέσουμε.

Φτάνουν στα αυτιά μας το τελευταίο χρονικό διάστημα πληροφορίες ή φήμες αν θέλετε, ότι άτομα που διαχειρίζονται εξουσία (όχι απαραίτητα από ηγετικές θέσεις) στη Θεσπρωτία, δηλώνουν αδυναμία να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν ή «πηγάζουν» από το ρόλο που έχουν αναλάβει. 

Δεν ανακαλύπτω δα και την Αμερική με την παραπάνω διαπίστωση, αλλά όταν πρόκειται για άμεση παραδοχή, είτε σε συνεργάτες, είτε ακόμη ακόμη και σε γνωστούς και φίλους (άλλωστε και οι… τοίχοι έχουν αυτιά) , τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.

Γιατί ουσιαστικά παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να ανταποκριθείς. Είτε διότι δεν έχεις στα χέρια σου τα απαραίτητα «εργαλεία» για να προσφέρεις έργο, είτε διότι συνειδητοποίησες στην πράξη (άλλο η θεωρία άλλο η πράξη) ότι αυτό που ανέλαβες ή σου ανατέθηκε να κάνεις, σε… ξεπερνάει, κοινώς δεν το’ χεις.

Όπως και να’ χει πάντως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Οφείλεις να κάνεις στην άκρη, παραχωρώντας τη θέση σου σε κάποιον άλλον.

Ναι το ομολογώ ότι γράφω χωρίς να δίνω συγκεκριμένα στοιχεία, άλλωστε δεν είναι στόχος μου να «δώσω» κάποιον ή κάποιους, απλώς μήνυμα στέλνω σε εκείνους που ομολογούν ότι δεν μπορούν, αλλά πάρα ταύτα παραμένουν εκεί, απτόητοι, να κλαίνε την κακή τους τη μοίρα και τις συνθήκες που δεν τους επιτρέπουν να προσφέρουν όσα προσδοκούσαν. Άσχετα αν γνώριζαν τι θα συναντήσουν, πριν ακόμα αποδεχτούν την εκάστοτε πρόταση, για τη χ, ψ, ω θέση.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.

Σ. Σ