Do they know it's Christmas? (Ξέρουν ότι είναι Χριστούγεννα;) Σκέψεις ενός νέου για τα Χριστούγεννα Του Αρχιμ. Μεθοδίου Ντελή Ηγουμένου Ιεράς Μονής Γηρομερίου

Do they know it's Christmas? (Ξέρουν ότι είναι Χριστούγεννα;)
Σκέψεις ενός νέου για τα Χριστούγεννα

 

Του Αρχιμ. Μεθοδίου Ντελή Ηγουμένου Ιεράς Μονής Γηρομερίου

Τα Χριστούγεννα αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας. Ασχέτως αν πιστεύουμε ή όχι στο Χριστό ή στη Γέννησή Του, μικροί- μεγάλοι παντού στον κόσμο συγκινούμαστε από τη γιορτή. Ακόμα κι οι Τούρκοι, και οι Κινέζοι και οι Ινδοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, είτε πίνοντας τα ειδικά μπουκάλια της Coca-Cola είτε ανταλλάσσοντας κάρτες είτε αναμένοντας την καινούρια χρονιά. Ευρώπη και Αμερική, εκεί όπου κυριαρχεί ο χριστιανισμός, έχουν την μερίδα του λέοντος στον εορτασμό. Οι πολιτικοί ηγέτες μας θεωρούν χρέος τους να αναφερθούν στην ειρήνη και την ομόνοια στον κόσμο και την επίλυση των κάθε λογής προβλημάτων (χωρίς να αισθάνονται καμιά υποχρέωση να απολογηθούν γιατί οι ίδιοι που μπορούν δεν τα λύνουν), οι αμερικάνικες ταινίες και σειρές μας παρουσιάζουν τα χιονισμένα Χριστούγεννα και τον Μακώλευ Κάλκιν για τέταρτη φορά να είναι μόνος στο σπίτι και να αντιμετωπίζει τους ατυχείς διαρρήκτες, ενώ το ραδιόφωνο παίζει τους ήχους του παλιού τραγουδιού των Wham "Last Christmas" (τελευταία Χριστούγεννα) και παλιότεροι και νεώτεροι σιγοτραγουδούμε την όμορφη μελωδία του.
Εμείς οι νέοι θα πάμε μια βόλτα στην Εκκλησία αυτές τις ημέρες, ίσως κάποιοι να εξομολογηθούν, καθώς ο παπάς θα περάσει από το σχολείο μας, θα κοινωνήσουμε την παραμονή ή ανήμερα για το καλό του χρόνου και θα συνεχίσουμε την πορεία μας από τα μαγαζιά, τις καφετέριες, τα τηλεοπτικά Χριστούγεννα, την ξεκούραση των διακοπών, χαρούμενοι για την αλλαγή που η γιορτή φέρνει. Η Αθήνα θα συγκεντρωθεί γύρω από το αλαζονικά τεράστιο δέντρο της και οι μέρες γρήγορα θα περάσουν, αφού όλοι κάνουμε το χρέος μας έναντι των φτωχών της γειτονιάς που πεινάνε. Και του χρόνου! Τίποτε δεν θα αλλάξει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
"Do they know it's Christmas?" (ξέρουν ότι είναι Χριστούγεννα;), λέει μια γνωστή επιτυχία, αμερικάνικης προέλευσης. Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας, που έχει θεότητά του την κατανάλωση, την απόλαυση, το κινητό του, την εργασία και την διασκέδαση θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα χωρίς το Χριστό. Δεν θα σταθεί στο μήνυμα που είναι η φάτνη, γιατί κατά βάθος γνωρίζει ότι πρέπει να θυσιάσει κάτι από τον εαυτό του, αν θέλει να ξέρει ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Να θυσιάσει τις αμαρτίες του, τα πάθη του, το ψέμα που τον περιτυλίγει, την αδιαφορία για τον άλλο όλη τη χρονιά. Δεν θα σταθεί στο νήπιο της Βηθλεέμ που μας κοιτά με το παράπονο, αλλά και την ελπίδα ότι θα αγαπήσουμε κάποια στιγμή το Θεό και τον άλλο, πάνω από τα αγαθά μας. Δεν θα σταθεί στην Παναγία, που έδωσε όλο της το είναι, όχι για να τον κρατήσει στα σπλάχνα της τυπικά, για το καλό του χρόνου, αλλά ως Θεό και Λυτρωτή της. Δεν θα σταθεί στον Ιωσήφ, που προβληματίζεται για το αν ο κόσμος θα δεχτεί το Χριστό, γιατί ο προβληματισμός γίνεται άγνωστη λέξη στην εποχή, που όλα λύνονται μέσα από μια διαφήμιση. Δεν θα σταθεί στους απλούς βοσκούς, που ακούγοντας τα λόγια του Αγγέλου εγκαταλείπουν τα πάντα για να Τον προσκυνήσουν, γιατί ξέρει, ότι είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις αυτά για τα οποία δίνεις τη ζωή σου. Δεν θα σταθεί στους σοφούς Μάγους, που τρελοί από αγάπη γα το Θεό ταξιδεύουν χρόνια για να τον συναντήσουν, γιατί έχει μάθει, ότι αγάπη είναι μονάχα ό,τι μας ευχαριστεί, ό,τι μας κάνει να έχουμε δικαίωμα στην απόλαυση, ό,τι μας κρατά στη σάρκα. Δεν θα σταθεί στους Αγγέλους, που ψάλλουν το Δόξα, γιατί δεν υπάρχει ουρανός, μονάχα ύλη και σήμερα.
We know it's Christmas! (ξέρουμε ότι είναι Χριστούγεννα)! Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος δεν το ξέρει. Εμείς όμως που είμαστε ακόμη νέοι, που η καρδιά μας δεν έπαψε να χτυπά, που ονειρευόμαστε, ερωτευόμαστε, χαμογελάμε, ελπίζουμε, το ξέρουμε. Κάπου μέσα μας νιώθουμε, ότι για μας ήρθε. Για μας γεννιέται. Για μας απλώνει το χέρι Του 2014 χρόνια τώρα. Και θα Του δώσουμε ένα χώρο μέσα στην καρδιά μας για να κατοικήσει. Θα παλέψουμε να είμαστε πιο καθαροί. Θα Τον αναγνωρίσουμε ως Αυτόν, που μας αγαπά όσο τίποτα και θα κάνουμε το μικρό βήμα, αυτό του ερωτευμένου, που δίνει το πρώτο δώρο στο πρόσωπο που αγαπά: την καρδιά του!
Και μια αληθινή, διδακτική ιστορία...
Συνήθειο λες και το 'χε πάλι η Βηθλεέμ να κοιμάται. Όταν συνέβαιναν τα μεγάλα του κόσμου μέσα στην αυλή της, εκείνη έπεφτε σε λήθαργο βαθύ. Σ' αυτό «το σπίτι του άρτου» -γιατί Βηθλεέμ τούτο πάει να πει- πρίν πολλά χρόνια γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου! Κοντοζύγωναν πάλι Χριστούγεννα. Μέσα στη Βασιλική της Γεννήσεως που στεκόταν αγέρωχη, ένας μεγάλος Αγιος άναβε τα καντήλια στο ιερό σπήλαιο. Ο όσιος Ιερώνυμος. Ένας σεβαστός γέροντας με πλούσια χιονάτη γενειάδα και μάτια όλο λάμψη καί φως. Σα μικρό παιδί ζητούσε εκείνος να φροντίζει το σπήλαιο της Γεννήσεως. Και κάθε φορά ρίγη διαπερνούσαν το σώμα του.
Έτσι καί σήμερα έσκυψε και με δάκρυα στα μάτια ασπάστηκε τον ιερό τόπο. Γονάτισε κι άρχισε να προσεύχεται θερμά. Προσευχήθηκε για την Εκκλησία, τον πιστό λαό, τους γνωστούς, ακόμα και για κείνους που τον εχθρεύονταν. Προσευχήθηκε για τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Αφού πέρασε ώρα αρκετή σήκωσε το κεφάλι. Στην ησυχία της νύχτας η πιο γλυκιά φωνή του κόσμου ακούσθηκε να καλεί τον Όσιο.
-Ιερώνυμε...
Σαν από ύπνο βαθύ να ξύπνησε ο Άγιος, κοίταξε μήπως κάποιος τον περιπαίζει. Όμως στο Ναό δεν βρισκόταν κανείς.
-Ιερώνυμε..., ξανακούσθηκε η φωνή. Τί θα μου προσφέρεις για την ημέρα της Γέννησης μου;
- Κύριε..., απάντησε ο Όσιος, καταλαβαίνοντας τώρα από πού ερχόταν η φωνή. Κύριε..., για Σένα τα 'χω αφήσει όλα. Για τη δική Σου αγάπη. Η καρδιά μου ολόκληρη, η ζωή είναι δικιά σου. Τί άλλο έχω να σου προσφέρω;
- Κι όμως, Ιερώνυμε, ξανακούσθηκε πάλι η φωνή του Χριστού. Έχεις κάτι ακόμα και το ξεχνάς. Το θέλω.
- Μα τί είναι αυτό; απάντησε ο Όσιος. Πώς θα είχα κάτι και να το κρατώ για μένα; Πες μου τί ξέχασα να Σου προσφέρω.
Σιωπή απλώθηκε παντού. Σε λίγο η φωνή ξανακούσθηκε.
- Ιερώνυμε, δός μου τις αμαρτίες σου!
- Τις αμαρτίες μου, Πανάγιε Θεέ; Τί να την κάνεις τέτοια σιχαμερή προσφορά;
- Μα γι' αυτές ήρθα στον κόσμο, Ιερώνυμε. Αυτές ζητώ από κάθε άνθρωπο, για να τον καθαρίσω. Η φωνή σταμάτησε και μια γλυκιά ευωδιά πλημμύρισε το σπήλαιο μαζί και την καρδιά του Οσίου. Τούτο το δώρο θα έδινε στον Χριστό. Πιο ακριβό απ' όλου του κόσμου τα μαλάματα.