Η μεγάλη ελληνική νύχτα...

Η μεγάλη ελληνική νύχτα...

Του Γιάννη Στάθη*

“Οι λαοί πιστεύουνε πιότερο τ΄αφτιά τους παρά τα μάτια τους. Πιότερο το Μύθο παρά τα γεγονότα. Πιότερο τη φαντασία τους παρά την κρίση τους”

Κώστας Βάρναλης

Καθώς η χώρα κινείται σε οριακό επίπεδο , μεταξύ επιβίωσης και κατάρρευσης, οι πιθανότητες μιας κατάρρευσης παραμένουν αυξημένες.

Πλησιάζουμε στο χρονικό τέλος του μνημονίου και η πίεση στο πολιτικό σύστημα αυξάνεται δραματικά ,προκειμένου να προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές.

Οι αλλαγές αυτές είναι αναμφησβiτητα η μόνη αποτελεσματική συνταγή που θα προκαλέσει εξυγίανση στην οικονομία και θα μειώσει τη διαπλοκή και την παρέμβαση του Δημοσίου στην οικονομική και επιχειρηματική καθημερινότητα. Αυτές οι αλλαγές αποτελούν τη μονη στέρεα βάση για την ανάπτυξη της οικονομίας, μια ανάπτυξη η οποία θα στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και όχι στις σχέσεις διαπλοκής με το Δημόσιο.

Αυτές οι αλλαγές είναι που θα θέσουν τα θεμέλια για ένα νέο οικονομικό μοντέλο το οποίο δεν θα στηρίζεται πλέον στην εύνοια του κάθε βουλευτή, του κάθε υπουργού ή του κάθε κομματικού παράγοντα για να βρει κανείς δουλειά ή για να ξεκινήσει μια επιχείρηση.

Διαρθρωτικές αλλαγές

Η απελευθέρωση των αγορών και το πραγματικό άνοιγμα των επαγγελμάτων, δημιουργούν ευκαιρίες για νέες δουλειές σε κάθε Ελληνα που θέλει να δουλέψει ή να δημιουργήσει μια επιχείρηση. Η κατάργηση των προστατευτικών μέτρων, δηλαδή των εμποδίων για να δουλέψει κάποιος σε δεκάδες κλάδους που χτίζονταν επί δεκαετίες ελέω ψηφοθηρίας, ανοίγει τις προοπτικές για όλους. Ο δραστικός περιορισμός του δημόσιου τομέα με το κλείσιμο δεκάδων ή και εκατοντάδων άχρηστων οργανισμών δεν ενοχλεί κανέναν εκτός από τους βολεμένους συγγενείς των βουλευτών, τα κομματικά στελέχη και τους αποτυχόντες πολιτευτές που είναι τοποθετημένοι σε αυτές τις θέσεις και σπαταλούν το δημόσιο χρήμα χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Η απόλυση διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων, μόνο θετική επίδραση θα έχει .

Κάποιες από τις προτάσεις της τροικα , θα έπρεπε να τις είχαμε από χρόνια προωθήσει και υλοποιήσει απο μόνοι μας. Οπως η απελευθέρωση επαγγελμάτων, ο εξορθολογισμός και εξυγίανση των οικονομικών του συστήματος υγείας και η εκλογίκευση γενικότερα της λειτουργίας των αγορών αλλά και των πολιτικών μας διαδικασιών.

Αυτές είναι οι βασικές διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση με καθυστέρηση σχεδον τεσσάρων ετών από το πρώτο μνημόνιο. Αν τις είχε υλοποιήσει, σήμερα η οικονομία θα βρισκόταν χωρίς καμμία αμφιβολία σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Δεν το έκανε, όμως, και προτίμησε να εξαντλήσει φορολογικά κάθε έντιμο φορολογούμενο και να οδηγήσει σε κλείσιμο εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις μόνο και μόνο για να προστατεύσει τους «ημέτερους».

Ταυτόχρονα δεν πρέπει να λησμονούμε οτι στόχος της τρόικας δεν είναι να φτιάξει την Ελλάδα των ονείρων μας. Είναι να διασφαλίσει ότι δεν θα χρειαστεί να μας δώσει επιπλέον δάνεια και ότι θα πάρει πίσω έντοκα τα χρήματα που μας δάνεισε. Κατά τα λοιπά, η μετά την κρίση Ελλάδα, είναι απολκειστικά δική μας υπόθεση. Προϋποθέτει ωστόσο την ύπαρξη δικού μας σχεδίου.

Ο σχεδιασμός είναι η κεντρική ευθύνη μιας Ελληνικής κυβέρνησης η οποία θα πρέπει να θέσει στόχους, να διαμορφώσει ρεαλιστικές στρατηγικές και τακτικές , να υλοποιεί, κατευθύνει και παρακολουθεί βήμα-βήμα την αλληλουχία των δράσεων που αποφάσισε. Αυτό είναι οτι ακριβώς ΔΕΝ πράττουν οι κυβερνήσεις μας. Και φυσικά όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, τοτε δημιουργούν μια μεγαλύτερη κρίση, προκειμένου να συγκαλύψουν το πραγματικό πρόβλημα.

Χρηματοπιστωτικός και επενδυτικός τομέας

Οσον αφορά τον χρηματοπιστωτικό και επενδυτικό τομέα, για να προχωρήσουμε στην αντληση των απαραίτητων κεφαλαίων, θα πρέπει να μας εμπιστευθούν μακροπρόθεσμα οι αγορές και οι επενδυτές. Και αυτό ειναι γεγονός το οποίο προϋποθέτει την ριζική και ουσιαστική αλλαγή του συνόλου των δομών της χώρας. Το θεσμικό περιβάλλον που ρυθμίζει , και κατ’ επέκταση καθορίζει την οικονομική δυναμική του τόπου, είναι διαβρωμένο ολοσχερώς. Χρειαζόμαστε ένα νέο πλαίσιο αναφοράς το οποίο να παρέχει τα κατάλληλα κίνητρα και αντικίνητρα για μια άλλη προσέγγιση στο οικονομικό πεδίο ,ώστε οι επενδυτές να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα, οι επιχειρηματίες να εξελίσουν και να κάνουν ανταγωνιστικότερες τις επιχειρήσεις τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι προσανατολισμένοι στο αποτέλεσμα και οχι μονο στη διαδικασία, οι πολίτες να σέβονται το πνεύμα και το γράμμα του νόμου,και οι πολιτικοί εκτός απο το προσωπικο τους όφελος και την ματαιοδοξία τους να σκέφτονται και να ενεργούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.

Είναι αναγκαία μια συστηματική προσπάθεια αναδιάταξης του μη λειτουργικού κράτους, το οποίο αποτελεί τροχοπέδη για καθε δημιουργική πρωτοβουλία της οικονομίας. Είναι άκρως αναγκαία η απομάκρυνσή του κράτους από την παραγωγική διαδικασία. Το κράτος πρέπει να παρέχει μόνο πραγματικά κοινωνικά αγαθά, να είναι ο ρυθμιστής στις αγορές που δεν λειτουργούν ικανοποιητικά και να διευκολύνει τους πολίτες του. Σε ένα τέτοιο οικονομικό πλαίσιο οι αγορές κάνουν όλη τη δουλειά της κατανομής πόρων και δίνουν στους πολίτες επιλογές.

Είναι σαφές ότι το έλλειμμα εμπιστοσύνης που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε κοστίζει πάρα πολύ. Πρέπει να το γεφυρώσουμε με τις ουσιαστικές αλλαγές που θα κάνουμε στο κράτος και την οικονομία. Προφανώς θα απαιτήσει χρόνο και πολλές θυσίες ακόμη.

Ο διχασμός κοινωνίας και πολιτικής ανάμεσα σε υποστηρικτές και πολέμιους του “Μνημόνιου” είναι τουλάχιστον ανεδαφικός . Διότι συσκοτίζει τα προβλήματα και κρύβει τις αναγκαίες λύσεις.

Οι δανειστές μας αποκαλούνται τοκογλύφοι. Μην ξεχνάμε βέβαια οτι εμείς προσφύγαμε σε αυτούς για 'δανεικά”. Προφανώς το κάναμε γιατί το έχουμε ανάγκη. Γιατί απλά ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από όσα εισπράτουμε. Ακόμα και να σταματήσουμε να πληρώνουμε τους δανειστές μας, θα πρέπει να βρούμε τρόπο να εξασφαλίσουμε συνάλλαγμα αρκετό για τις απαραίτητες εισαγωγές της χώρας (ενέργεια, τρόφιμα, φάρμακα). Μιά στάση πληρωμών θα μας καταστήσει το μαύρο πρόβατο των αγορών. Το βέβαιο είναι κάθε χρηματοδότηση θα είναι αδύνατη..

Από την άλλη μεριά, οι πολιτικές που οι κυβερνώντες εμφανίζουν να υιοθετούν κατόπιν πιέσεων των δανειστών είναι συχνά παρανοικές. Πως είναι δυνατόν να επικεντρώνεις στην φορολογία τις ελπίδες σου για μεγαλύτερα έσοδα όταν έχεις εξαντλήσει την αγορά και έχεις, με τις συνεχείς νέες επιβαρύνσεις,ελαχιστοποιήσει τα εισοδήματα. Δίχως επαρκές διαθέσιμο λαικό εισόδημα είναι εντελώς απίθανο να υπάρξει πορεία διεξόδου από το τέλμα. Ούτε βέβαια και αυξημένα δημόσια έσοδα.

Η μεγάλη ευκαιρία να υλοποιηθούν οι απαραίτητες ρήξεις δυστυχώς πέρασε ανεκμετάλλευτη τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης. Ένα απέραντο μωσαϊκό από μικροσυμφέροντα και αλληλεξαρτήσεις μπλοκάρει κάθε μεταρρύθμιση. Δεν ξετυλίχτηκε το κουβάρι αρχής γενομένης από το σάπιο πολιτικό σύστημα . Και αυτό γιατί το πολιτικό κατεστημένο κατάφερε να διατηρηθεί ουσιαστικά ανέπαφο. Και συνεπώς αφού το πολιτικό σύστημα εξασφάλισε την απρόσκοπτη λειτουργία του χωρίς να αλλάξει τίποτα απολύτως, επιδόθηκε στην γνωστή πρακτική του. Να αποπροσανατολίζει και να λαϊκίζει, υποσχόμενο σε διαφορετικό βαθμό και ανάλογα με τους ρόλους που έχουν επωμισθεί τα διάφορα κομμάτια του , είτε το τέλος των μνημονίων και την αποπομπή του ΔΝΤ ή για την επιστροφή σε πρότερες παραδεισένιες όσο και ανέφικτες καταστάσεις διαγραφής χρέους χωρίς συνέπειες!**

Κατα τη γνώμη μας μέσα στο επόμενο εξάμηνο είτε θα έχουν προχωρήσει οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις είτε θα είμαστε πλέον μπροστά σε μια ηρωική έξοδο από την ΟΝΕ. Θεωρώ απίθανο να προτιμήσουμε το δεύτερο. Στη χειρότερη περίπτωση, αν δηλαδή το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να μπλοκάρει τις μεταρρυθμίσεις, αυτό που πιθανών θα συμβεί θα είναι ότι θα “σερνόμαστε “χωρίς λεφτά και χωρίς δουλειές μέχρις ότου καταλάβουν οι Ελληνες πολιτικοί τι πρέπει να κάνουν και λειτουργήσουν έστω για μία φορά υπέρ του συνολικού καλού - υπό την ασφυκτική μέχρι χυδαιότητας πολλές φορές πίεση των «κακών» ξένων.

Οσο και αν προσπαθήσει όμως να αποφύγει τις αλλαγές, το πολιτικό σύστημα διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια. Οι ξένοι πιέζουν αφόρητα, οι φορολογούμενοι δεν έχουν άλλα χρήματα για να πληρώνουν φόρους και να ταΐζουν όλους αυτούς τους απίθανους τύπους, ενώ η κοινωνία κραυγάζει για εξυγίανση του δημοσίου τομέα. Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση αυτή και μάλλον και η επόμενη, όπως και όλες οι προηγούμενες, θα αποφύγουν όσο μπορουν την υλοποίηση των κρίσιμων διαρθρωτικών αλλαγών. Διότι, όπως είναι φυσιολογικο, τα δικά τους παιδιά, όπως και τα παιδιά όλων των βουλευτών και των κομματαρχών, είναι βολεμένα στο Δημόσιο.

Θα υπέθετε κανείς ότι το ισχυρό σοκ της κρίσης, το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι εκατοντάδες χιλιάδες πτωχεύσεις,τα ιλλιώδη ποσά ληξιπροθέσμων οφειλών , θα οδηγούσαν την πολιτική τάξη σε μια στοιχειώδη αυτοκριτική, σε ριζική αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο κυβερνήθηκε η χώρα τις πρόσφατες δεκαετίες. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε...Αντίθετα, η φροντίδα των περισσοτέρων παραμένει το πώς θα διασωθεί το πελατειακό κεφάλαιο που έχουν συσσωρευσει τις τελευταίες δεκαετίες...
Πώς δεν θα θιγούν οι μεγάλες πελατειακές ομάδες τους , ( κυρίως το Δημόσιο) και αν πρέπει να θιγούν να μην πειραχτεί το υπόβαθρο, η νομοθεσία, τα κεκτημένα και προνόμια που συντηρούν το πελατειακό κράτος.
Να διατηρηθεί με κάθε τρόπο το κομματικό κράτος.Τα μονοπώλια στην οικονομία και αλλού.
Η πρόβλεψη είναι πως αν δεν γίνουν οι θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές, οι θυσίες που περνά ο λαός μας θα πάνε χαμένες.

Ολοκληρώνοντας την παρέμβαση αυτή , θα ηθελα να αναφέρω την μεγάλη ανισότητα μεταξύ κυβερνήσεως και αντιπολιτευσεως. Γιατί ενω η αντιπολιτευση κινείται στον απέραντο χώρο του επιθυμητού , η κυβέρνηση περιορίζεται στον στενό χώρο του εφικτού.

Καλυνύχτα και καλή τύχη***


*.www.giannisstathis.blogspot.com
**.Στοιχεία απο δημοσιευματα στον ημερήσιο τύπο
***.Τίτλος πολιτικής ταινίας (good night and good luck)